Donika Dabishevci

era m’përkdhel n’flokë ashtu si duert tua

m’nanurisin andrrash dashnie

e shpirti shkërmoqet dhimtash

tuj t’mendu pareshtun

çdo çast!

Deti e ndjen,

jam veç nji kalimtare shkallmue malli,

nji e përkohshme humbun shtigjesh t’ksaj bote,

nji grue që merr frymë veç me t’pasë,

veç me t’u dhanë.

Gjithkah n’kaltrinë e tij shoh sytë tu

përthyhem valësh,

e malli s’di me u qetue,

shkulmzon tallazesh,

djeg e përvlon malli

tuj shku rrugës për Üsküdar …

Pulëbardhat vallzojnë n’refrenin e kangës s’moçme,

tuj ma përcllue zjerm krahnorin

e zemrën copë-copsh tuj ma grimcue

urës s’Galatës…

Tuj shku rrugës për Üsküdar

m’bahet se edhe myezini

thërret emnin tand,

i shenjti jem,

i madhnishmi,

robnuesi…

Sulltani i zemrës tem.

Ti që m’ban me u zhduk

e me u gjetë njihersh

qiejsh bashkë tuj fluturue…

*𝑇𝑖𝑡𝑢𝑙𝑙𝑖 𝑖 𝑝𝑜𝑒𝑧𝑖𝑠𝑒̈ 𝑎𝑠ℎ𝑡 𝑛𝑗𝑖 𝑎𝑙𝑢𝑧𝑖𝑜𝑛 𝑛𝑑𝑎𝑗 𝑘𝑎𝑛𝑔𝑒̈𝑠  𝑡𝑢𝑟𝑘𝑒  “𝑈̈𝑠𝑘𝑢̈𝑑𝑎𝑟’𝑎 𝑔𝑖𝑑𝑒𝑟 𝑖𝑘𝑒𝑛”, 𝑞𝑒̈ 𝑘𝑎 𝑚𝑏𝑒𝑡𝑒̈ 𝑛’𝑘𝑢𝑗𝑡𝑒𝑠𝑒̈𝑛 𝑘𝑜𝑙𝑒𝑘𝑡𝑖𝑣𝑒 𝑠𝑖 𝑠𝑖𝑚𝑏𝑜𝑙 𝑖 𝑢𝑑ℎ𝑡𝑖𝑚𝑖𝑡, 𝑚𝑎𝑙𝑙𝑖𝑡 𝑒 𝑑𝑎𝑠ℎ𝑛𝑖𝑠𝑒̈.

𝑃𝑜𝑒𝑧𝑖𝑛𝑒̈ 𝑒 𝑘𝑎𝑚 𝑠ℎ𝑘𝑟𝑢 𝑔𝑗𝑎𝑡𝑒̈ 𝑛𝑗𝑖 𝑢𝑑ℎ𝑡𝑖𝑚𝑖 𝑟𝑒𝑎𝑙 𝑝𝑒̈𝑟 𝑛𝑒̈ 𝑈̈𝑠𝑘𝑢̈𝑑𝑎𝑟, 𝑘𝑢 𝑟𝑟𝑢𝑔𝑎 𝑚𝑢 𝑘𝑡ℎ𝑦𝑒 𝑛’ℎ𝑎𝑝𝑠𝑖𝑛𝑒̈ 𝑝𝑒̈𝑟𝑠ℎ𝑝𝑖𝑟𝑡𝑗𝑒, 𝑘𝑢𝑗𝑡𝑒𝑠𝑒 𝑑ℎ𝑒 𝑝𝑒̈𝑟𝑘𝑢𝑠ℎ𝑡𝑖𝑚𝑖.