Agjentët e FSB-së ruse dhe BIA-s serbe kanë vërshuar hapësirën publike me dezinformata dhe spin mediatik prej ditësh – tituj dhe njoftime të shumta, duke filluar me ata që mohojnë gjenocidin në Srebrenicë, përmes përsëritjes fisnore të mantrës se “populli serb nuk është gjenocid. ” – të cilën askush nuk e tha ose nuk e shkroi në dokumente – atyre që marrin sharlatanët dhe mashtruesit e botës si dëshmitarë të besueshëm për të hedhur një hije dyshimi mbi persekutimin dhe likuidimin masiv kafshëror gjashtëditor të njerëzve vetëm sepse ata janë të një tjetër. besimi.

Tekstet u publikuan në mënyrë të sinkronizuar në hapësirën publike gjatë javës përpara votimit në OKB, dhe gjithashtu shkruanin se edhe një votim mbi Rezolutën për gjenocidin e Srebrenicës në OKB nuk do të ishte ngushëllim për familjet që humbën të dashurit e tyre dhe eshtrat e të cilëve ende po kërkohen në varreza masive.

Janë përdorur të gjitha strategjitë manipuluese, si dhe të gjithë agjentët. Për të fshehur të vërtetën. Dhe e vërteta është: Gjenocidi ndodhi në Srebrenicë. Mbi 8,300 civilë të paarmatosur u vranë në Srebrenicë, vetëm pse ishin boshnjakë/myslimanë.

RITMI I KRIMIT

Dhe sekuenca e plotë e spastrimit etnik monstruoz, të planifikuar dhe të orkestruar të një kombi mund të shihet nga materiali i publikuar nga politologu dhe politikani Naim Leo Beshiri në rrjetin X, ndër të cilët gjendet edhe një video trofe e famëkeqit “. Scorpions” duke vrarë djem të kapur me duar, si dhe një dërgesë ushtarake që pranoi likuidimin e rreth 8,000 njerëzve.

“Atë punë e kryejnë vetëm njësitë e MPB-së” – shkruhet në dispeçen ku përmendet likuidimi i 8000 personave dhe të cilin e ka nënshkruar shefi i qendrës Dragomir Vasiq.

Beshiri rindërtoi kronologjinë e gjenocidit të Srebrenicës në një javë në korrik 1995 bazuar në deklaratat e dëshmitarëve, dokumentet dhe provat e tjera të paraqitura në gjyqet para Gjykatës Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë. Ai publikoi dokumente që tregojnë se më 6 korrik 1995, komandanti i Korpusit të Drinës së VRS-së ka lëshuar urdhër për operacionin “Krivaja ’95”, që është emri i koduar i sulmit në Srebrenicë.

“Meqenëse nuk pati rezistencë serioze si nga ushtria e BeH ashtu edhe nga batalioni holandez në enklavë dhe aviacioni i NATO-s nga ajri, më 10 korrik, forcat e Mlladiqit arritën në Srebrenicë dhe asgjë nuk i pengoi ata të hynin në “zonën e mbrojtur” të pambrojtur – shkruan Beshiri, raporton Pobjeda

Urdhrat e MLADIQIT

Beshiri publikon një njoftim për raportin e jashtëzakonshëm luftarak të komandantit të Korpusit të Drinës më 9 korrik 1995, në të cilin thuhet se forcat ushtarake tashmë “e kanë kryer detyrën dhe kanë krijuar kushtet për shtrirjen e sulmit drejt Srebrenicës”, por edhe përgjigja e Shtabit Kryesor të Ushtrisë së Republika Srpska, e cila thotë se “Presidenti i Republikës është i kënaqur me rezultatet” dhe se ai pranon “të vazhdojë operacionet me qëllim të kapjes së Srebrenicës, çarmatimin e bandave terroriste myslimane”.

Më pas vijon një urdhër i Shtabit Kryesor të VRS më 10 korrik 1995, i nënshkruar nga Ratko Mlladiq, në të cilin ai urdhëron operacione luftarake sulmuese, të cilat menjëherë pasohen në të njëjtën ditë nga MPB-ja e Republikës Srpska. i cili lëshon një urdhër që më 11 korrik, në territorin e Srebrenicës, “pjesë e forcave të MPB-së së RS-së që marrin pjesë në operacionet luftarake në fushën e betejës së Sarajevës”.

Njësia përfshin detashmentin e dytë të policisë speciale nga Shehoviqi, kompaninë e parë të pjp cjb Zvornik, një kompani të përzier të forcave të përbashkëta të MPB-së, Serbisë dhe Republikës Srpska dhe një kompani nga kampi i qendrës stërvitore në Jahorinë. shkruhet në një dërgesë ushtarake të nënshkruar nga komandanti i shtabit Tomislav Kovaç” .

Më 11 korrik 1995, popullata në panik e enklavës, kryesisht gra, fëmijë dhe të moshuar, kërkuan mbrojtje në bazën e batalionit holandez në Potoçari. Beshiri shkruan se rreth 15,000 burra, ushtarë dhe civilë mblidhen në fshatrat Shushnjari dhe Jagliqi, ku formojnë një kolonë me qëllim të depërtimit në Tuzla, në territorin nën kontrollin e Ushtrisë së BeH.

Video materialet tregojnë se si pasditen e 11 korrikut, gjenerali Mlladiq hyn triumfalisht në Srebrenicën e zbrazët dhe shpall “hakmarrjen kundër turqve” para kamerave.

Regjistrimet gjithashtu dokumentojnë bisedën e Mlladiqit me komandantin e Batalionit holandez, kolonelin Tom Karemans dhe mësuesin Nesib Mandzhiq, përfaqësuesin e padëshiruar të 25.000 refugjatëve në Potoçari, në hotelin “Fontana” në Bratunac, ku sot i pandehuri me bazë në Hagë u ofroi atyre. një zgjedhje – nëse “të mbijetosh apo të zhdukesh”.

“Rreth mesditës, autobusët dhe kamionët e parë për të transportuar refugjatët në territorin nën kontrollin e ushtrisë së BiH mbërrijnë në Potoçare. Megjithatë, vetëm gratë, fëmijët dhe të moshuarit mund të hyjnë në automjete, ndërsa burrat e moshës ushtarake dërgohen në të ashtuquajturën Shtëpia e Bardhë, përballë bazës së OKB-së. Para se të hynin në shtëpi, u detyruan të hidhnin sendet dhe dokumentet personale” – vazhdon Beshiri.

Ai shton se anëtarët e UNPROFOR-it ndjekin kolonën e parë me refugjatë deri në vijën e demarkacionit, ku forcat serbe ua marrin automjetet, armët dhe pajisjet në mënyrë që të kthehen në bazë, siç e përshkroi njëri prej tyre, “me mbathje”.

“Ratko Mlladiq vjen te refugjatët në Potoçari, i siguron se asgjë e keqe nuk do t’u ndodhë dhe se ata që dëshirojnë do të evakuohen. Ai paralajmëron prindërit që të kenë kujdes që fëmijët e tyre të mos humbasin – përshkruan sjelljen mashtruese të Mlladiqit, e cila është filmuar”.

RRUGA DREJT VDEKJES

Ushtarët holandezë gjejnë kufomat e para pas Shtëpisë së Bardhë. Nëntë burra u vranë. Të nesërmen vazhdon dëbimi i grave dhe fëmijëve nga Potoçari, në autokolona pa përcjellje të OKB-së.

“Kolona që depërton nëpër pyje është e ekspozuar ndaj zjarrit të vazhdueshëm nga artileria dhe armët kundërajrore. Forcat serbe organizojnë prita në rrugën nëpër të cilën kalon kolona. Të maskuar me pajisjet e vjedhura nga forcat e OKB-së, ushtarët serbë thërrasin njerëzit nga kolona të dorëzohen. Ata që u dorëzuan ose u kapën mblidhen në livadhin pranë fshatit Sandiqi dhe në fushën e futbollit në Nova Kasaba. Gjashtëmbëdhjetë burra nga kolona, ​​të kapur në zonën e fushës së Konjeviqit, u pushkatuan në brigjet e lumit Jadar” – thotë Beshiri.

Pogromi sapo ka filluar. Po atë ditë, rreth 1000 të burgosur nga livadhi në Sandiqi dhe vende të tjera grumbullimi u transferuan në magazinë e kooperativës bujqësore në Kravicë, ku masakra filloi pasditen e 13 korrikut dhe vazhdoi deri në mëngjesin e ditës së nesërme.

“Rreth 4000 të burgosur u transferuan në Bratunac dhe u vendosën në ndërtesën e shkollës fillore, hangar, fushën e futbollit dhe objekte të tjera. Ata për të cilët nuk kishte vend në qendrat e improvizuara të paraburgimit e kaluan natën në autobusë të parkuar në qendër të Bratunacit. Deri në mëngjes dhjetëra të burgosur u vranë në shkollë, hangar, kënd lojërash dhe autobusë” – shkruan Beshiri.

EKZEKUTIMET MASIVE

Pas natës së kaluar në ambientet e paraburgimit në Bratunac dhe autobusëve të parkuar në qendër të qytetit, më 14 korrik 1995, mijëra të burgosur u transferuan në disa lokacione në zonën e komunës së Zvornikut.

“Rreth 1000 të burgosur, të burgosur përkohësisht në shkollën në Rahovec, u ekzekutuan në një livadh afër linjës hekurudhore. Tre të burgosur i mbijetuan ekzekutimit. Po ashtu, rreth 1000 të burgosur, të burgosur në shkollën fillore të Petkovcit, u pushkatuan natën e 14 korrikut 1995 në penën e rezervuarit aty pranë. Dy kanë shpëtuar” – shkruan Beshiri.

Janë bërë publike bisedat e përgjuara të komandantëve ushtarakë serbë, të cilët të kapurit i kodojnë si “pako”.

Ekzekutimet masive vazhduan më 15 korrik, kur të paktën 500 të burgosur, të burgosur përkohësisht në shkollën fillore në Roçeviq, u dërguan në gropën e zhavorrit të Kozlukut, në brigjet e lumit Drina. Askush nuk mbijetoi.

“Të nesërmen, më 16 korrik, nga ora 10 e mëngjesit deri afërsisht në katër pasdite, nga shkolla fillore e fshatit Pilicë në grupe u transferuan nga 1000 deri në 1200 të burgosur në Ekonominë Ushtarake të Branjevës dhe atje u ekzekutuan në mënyrë të përmbledhur. Tre shpëtuan” – thotë Beshiri.

Dhe në Shtëpinë e Kulturës në qendër të fshatit Pilicë u burgosën dhe u ekzekutuan të paktën 500 të burgosur. As aty nuk i mbijetoi masakrës.

Në bisedat e përgjuara, koloneli i ushtrisë së RS-së i raporton udhëheqjes ushtarake se “puna ka mbaruar”.

Beshiri dokumenton vrasjen e gjashtë të rinjve dhe djemve myslimanë, të cilët u sollën nga zona e Srebrenicës në një vend ekzekutimi pothuajse 200 kilometra larg, në një vendndodhje të quajtur Godinske Bare. Vrasjet janë kryer nga pjesëtarë të repartit “Scorpions”.

“Videoja e abuzimit mizor të të burgosurve dhe ekzekutimit të tyre me breshëri në shpinë qarkulloi në mesin e “Skorpionëve” dhe mbështetësve të tyre në Serbi si “video shtëpie” për dhjetë vjet, derisa më në fund ra në duart e prokurorit të Tribunalit. Zyra, e cila paraqitur në gjykimin e Sllobodan Millosheviqit në qershor të vitit 2005” – shpjegon Beshiri.

Me atë rast, siç shpjegoi ai, janë paraqitur edhe dokumente, nga të cilat rezulton se Ministria e Punëve të Brendshme të Serbisë ka dërguar “Scorpions” në Bosnje dhe Hercegovinë për të ndihmuar forcat policore dhe ushtarake të Republikës Srpska në fushën e betejës në Sarajevë.

Të gjitha dokumentet dhe regjistrimet janë në dispozicion në: srebrenica.sensecentar.org/bs/