Në mbështetje të protestës për drejtësi ndaj pjesëtarëve të UÇK-së
Sheshi “Skënderbeu”, Shkup!

Sot, në këtë ditë të shënuar, nën thirrjen e Organizatës së Veteranëve të Luftës dhe të organizatorëve atdhedashës që luftojnë për kombin shqiptar — në Maqedoninë e Veriut, në Kosovë, Shqipëri e në çdo troje ku flitet shqip — ngrihemi në këmbë me një qëllim të madh:

të mbrojmë të vërtetën, të mbrojmë luftën e shenjtë çlirimtare dhe të kërkojmë drejtësinë që u takon bijve më të nderuar të këtij kombi.

Kjo protestë nuk është tubim.
Kjo është një betejë morale.
Një amanet i gjakut.
Një përballje me padrejtësinë.

Siç do të thoshte Isa Boletini:
“Kush prek nderin e shqiptarit, ka prekë në zjarr.”
Dhe sot, po preket nderi i UÇK-së, i sakrificës së saj dhe i lirisë sonë.

Ushtria Çlirimtare e Kosovës nuk u lind nga ambicia, por nga dhimbja.
Nuk u ngrit për pushtim, por për mbrojtje.
Nuk luftoi për interesa, por për ekzistencë.

Ajo u mbështet nga:
• gjeneralët amerikanë,
• komandantët e NATO-s,
• strukturat ushtarake e diplomatike perëndimore,

që e panë me sytë e tyre kush ishte agresori dhe kush ishte viktima.

Siç e tha Gjergj Kastrioti pesë shekuj më parë:
“Liria nuk jepet, merret!”
Dhe UÇK-ja e mori, me gjak, me sakrificë, me qëndresë titanike.

Me shqetësim dhe zemërim të arsyeshëm, shohim devijime të rënda në proceset e Hagës:
1. Akuzime selektive dhe të fabrikuara, me dëshmi të nxjerra nga laboratori i propagandës serbe.
2. Proceset e stërzgjatura, që synojnë të lodhin shpirtin dhe të ulin dinjitetin e luftëtarit të lirisë.
3. Dëshmitarë të komprometuar, të një sistemi që ka shpikur dosje, ka manipuluar fakte dhe ka ndërtuar gënjeshtra për dekada.
4. Heshtje për krimet serbe, sikur viktima duhet të kërkojë leje për të treguar dhimbjen e saj.

Kjo nuk është drejtësi.
Kjo është padrejtësi e veshur me rroba gjykate.

Nuk ka fuqi që fshin dhimbjen e Reçakut.
Nuk ka gënjeshtër që mbulon Krushën.
Nuk ka propagandë që shlyen Mejën, Izbicën, Poklekun, Studimen…
• 8,000 të vrarë,
• 1 milion të dëbuar,
• qindra gra të dhunuara,
• qindra fshatra të djegur,
• mijëra të zhdukur që ende nuk janë gjetur.

Kombet e mëdha kanë thënë:
“E vërteta vonon, por nuk humb.”
Dhe e vërteta e ushtrisë sonë çlirimtare nuk humbet.

Organizatat shqiptare nga:
• Nju Jorku,
• Miçigeni,
• Kalifornia,
• Kanadaja,
• dhe qindra të tjera në Evropë, SHBA e Australi,

qëndrojnë krah për krah me këtë protestë.
Diaspora jonë është zemra e kombit në botë, dhe sot zemra rreh fort për drejtësi.

Ne do të kërkojnë me vendosmëri:
• nga Senati i SHBA-së,
• nga Kongresi Amerikan,
• nga Shtëpia e Bardhë,

që të garantohet drejtësi e pastër, pa influenca politike, pa ndërhyrje nga Beogradi dhe bota e errët që e sponsorizon atë.

Ne theksojmë me përgjegjësi të plotë:
Është tërësisht i papranueshëm që Kryeministri Hristijan Mickoski dhe partitë shqiptare pjesë e qeverisë të deklarojnë haptas se nuk do ta mbështesin këtë protestë që i kundervihet padrejtësisë që po ndodh në Hagë.

Kjo nuk është neutralitet.
Kjo nuk është politikë.
Kjo është ndërgjegje morale dhe mungesë respekti ndaj historisë sonë.

Siç do të thoshte Hasan Prishtina:
“Mosdija falet, tradhtia jo.”

Kur një qeveri nuk mbështet kërkesën për drejtësi kundër gjenocidit, ajo bie ndesh me popullin që pretendon ta përfaqësojë.

Drejtësia nuk duhet të jetë viktimë e gjeopolitikës.
Nuk duhet të blihet me para të pista.
Nuk duhet të përdhoset nga propaganda serbo-ruse.
Këtyre përpjekjeve, kombi shqiptar u përgjigjet me një fjalë të vetme:

JO.

Populli shqiptar ka qenë viktimë, jo agresor.
UÇK-ja ka qenë mburoja e lirisë, jo burimi i krimit.
Historia nuk mund të rishkruhet sipas oreksit të atyre që shkaktuan tragjedi.

Kërkojmë një drejtësi:
• të paanshme,
• të pastër,
• të pandikuar,
• të mbështetur në prova dhe në të vërtetë.
Mbyllja e syve për njërën palë, rrezikon stabilitetin e gjithë Ballkanit, e jo vetëm një çeshtjeje gjyqesore.

Ne do të qëndrojmë të bashkuar, siç thoshte At Gjergj Fishta:
“Shqiptarët kanë veç një besë.”

Dhe besa jonë është kjo:
Deri në fund, deri në drejtësi, deri në mbrojtjen e UÇK-së dhe të gjithë atyre që na sollën lirinë.

Agron Dedivanaj