Shkruan: Bedri Halimi

Mungesa e lirisë nuk të mundonte

Se shpirti yt nga njerëzorja ish zhveshë

Vjedhës në shpirt ishe ti – jo vetëm njëri nga ata

Vegël e argatëve të dreqit me gosti maskarenjësh

Me kameleonizim të ëndrrës valvit flamurin e turpit

Me palaçot bashkë – i the mirëdita trishtimit

Me qen të sodomes tregon arrogancën e njeriut të vogël

Kot mendon se vjen kush për të takuar në udhën e mashtrimit

Rrëfimet tua janë të një lypsi të çuditshëm

Përfitove nga burokratët që të krijuan

Në kohën e krimbave prore qet gjuhën

Ndaj politikanëve që piramida ëndërruan

Si endacak gjurmove rrugëve të padukshme

Sëmundja e ndërgjegjës moti të kish rënë

Me hipokrizi bëre lutje shën Savës

Ku mbreti yt po vdes me këngën e lugatit të ri në gojë

Letër shkruan për karrigën e zyrës së burgut

Ku kati i teshave të rrin pip

Po ti nuk je vetëm oshëtimë bishe

Që mban maskën e fytyrave të idhujve të rremë

Mëkati për ty është trashëgimi e polipeve

Si dreqi i dreqerve i le të gjitha pas

Ku si baltë e gjallë hyp të matesh në vagë

Për fisin e sojit tënd të qenve mjafton dy gisht maskë

Gjarpër që gënjen edhe profetërit e rremë

Që përgatit kurthe për vdekjen e njeriut të mirë

I hype kuajve me azganët e motëve të përdalë

Duke lehur si qen – mësove artin e të lehurit

Ka edhe më rëndë – për hije të padukshme

Ke portret të zbrazët me boshësi të pamjeve

Me marrëzinë e zotave doni të hypni në qiell

E mbete fletë e zezë në faqen e historisë

A nuk dëgjove se moti vdiç satana

O lakuriq i natës që duhet të jep shpagim

Kot i mban këmbët dhe trutë në legen…

Njeri i zi vrasës me paramendim

Edhe qentë e rrugëve bëjnë protestë për ty

Thonë se do të bëhet mirë mbi kokën tënde të çmendur

Mbete si fakir – e si frymë shtrigash

Sonte flasin edhe yjet për rrënjet tua të mashtrimit

Komedi e zezë mbete – armiku im

Me epitafin e Esat Pashës në shpirt

Si ushujzë – kafshë e zezë vetës i bëre gjykim

Me fitoret e Pirros nga gabimet e bëra me qëllim

Si epitafi mbi varrin e një tradhëtari

Për orët përverze të shpirtërave të këqinjë

Me ty u bë: një pa shpirt e dy pa kokë

E për të tredhurit në tru – kërkohet sërish Migjeni

Si përbindësh endesh në marshin e servilëve

Me humbjen e heshtjeve në kohën e ujqërve

Mbete vrimë e zezë e njeriut primitiv

Bimë e dreqit që pagëzon natën e fundit

Me kokën e djallit lëshove moti

Përdet e zeza kundruall botës

Dhe bërtet – vetja s’më le të jetoj

Se nuk je i bardhë – oh sa shumë je i zi

Të çmendurit dhe ti s’keni brerje të ndërgjegjës

Sepse e hodhet gurin për vjelësit e mëkatit

E as vjelësit e mëkatit s’janë me ty se je mashtrim

Me urrejtjen e përhershme – e shkëmbin mbi shpinë

Për urrejtje ndaj teje – nuk jemi pak

Ani se me trishtim pamë skenën mbrëmë

Mbete kufomë e lirisë në rrugën për ferr

Dordolec – don kishot që imiton këngën e naivit

I verbri i madh ka edhe trishtimin e madh

E të pa atdhetë janë si langojtë

Bëjnë skica për lidhjen me zingjirë

Ti mbete njeriu ynë më i ndyrë – që s’ka titull për ty