DOKUMENTAR

23 gusht 2019 | 11:06

ALEXANDRU MONCIU-SUDINSKI

Pra, ç’shohim ne në këtë film, fëmijë? Ca ushtarë të veshur në uniforma të lezetshme, duke kalëruar mbi këto çudira. Ushtarët, veshur me uniforma të lezetshme, bëjnë shenja drejt ekranit. Pas tankeve të tyre vrapojnë, ose hiqen zvarrë në pluhur disa tipa antipatikë, të pistë e shëmtakë; ata janë të lidhur me litarë, çfarë duket se nuk u shkakton kënaqësi, mirëpo ja që ushtarët simpatikë e kuptojnë këtë; ushtarët i ndalin dy tanket mbi një lëndinë me lule, atje i zgjidhin shëmtakët dhe u japin ca lopatëza që mund të emërtohen edhe Linemann*. U bëjnë shenjë të hapin ca gropëza. E teksa shëmtakët (sa janë? Ja t’i numërojmë pak: një, dy, tre, pesë, gjashtë, tetë. Tetë janë, fëmijë, po?), ndërsa shëmtakët po hapin gropëza, çunat tanë ushtarë, leshverdhë e të urtë, ulen në hije, shikoni, nxjerrin termusët me kafe me qumësht dhe gazeta dhe një kutizë me letra bixhozi, dhe pinë kafe me qumësht dhe lëçitin gazeta dhe luajnë letrash. E shihni sa bukur? Dhe sa qartë duken… Ja, ai zezaku kaçurrel pranë tytës së tankut, është i vetmi që s’është biond po, megjithatë, është simpatik. Shikoni si rri me automatikun në dorë dhe mbllaçit bukë me gjalpë dhe bën roje që shëmtakët të mos arratisen. Dhe sa lezetshëm na buzëqesh. Ndërsa melodia që dëgjohet nga tanku dhe që na pëlqen të gjithëve titullohet “Yes, yes, she smiled to me”; domethënë “Po, po, ajo më buzëqeshi”. Melodi e lezetshme dhe, kur njëri syresh shkon drejt tankut t’ia ngrejë zërin melodisë, që ta dëgjojmë edhe ne, se jo më kot po e filmojnë, një tjetër shkon drejt atyre tetë shëmtakëve dhe u bënë shenjë të nxitojnë, se ç’të s’ëmës, veç faktit që janë shëmtakë, qenkan edhe dembelë; s’mund ta humbin kështu kohën në tërë atë vapë…

E, pra, një nga shëmtakët i zgërdheshet para hundëve, po, zgërdheshje quhet, i pafytyrë, i pafytyrë… Si të mos i futësh të pafytyrit një shpullë? Ja, e hëngri shpullën! Uaa! Ua, çudi e madhe, shëmtaku e ngre lopatëzën e vet, bën pak fresk dhe ja! Lopata ka hyrë tashmë si në ndonjë pjepër në kokën e ushtarit, i është ngulur përmes gojës deri në qafë, çudi e madhe, dhe shëmtaku u bërtet të tjerëve t’ia mbathin. Ushtari ka rënë përmbys, përpëlitet mes luleve, duke u munduar ndoshta ta gëlltisë lopatëzën, teksa shtatë shëmtakë të palarë duan të arratisen. Po si të arratisen, kur ushtari zeshkan e lë bukën me gjalpë mbi bar dhe ta-ta-ta qëllon me automatik. Bravooo! Të gjithë shembën, përfshirë kriminelin që goditi me lopatëz (të cilën e kish shkulur tashmë nga koka e ushtarit tjetër dhe qe turrur drejt tankut). Ta-ta-ta, bie edhe ai si i vdekur, por nuk ka vdekur, se plumbi e ka marrë vetëm në këmbë. E shihni sa të hairit janë ushtarët simpatikë, edhe pse disa prej tyre nuk janë krejt leshverdhë?… e, megjithatë, sa trishtim! Tani ushtarët detyrohen të mos jenë simpatikë. Sulen të gjithë, kanë flakur tutje gjer edhe letrat e bixhozit, nguten dhe, teksa nga brenda tankut dëgjohet Yes, yes, she smiled to me dhe tetë shëmtakë përpëliten mbi bar dhe qumështi rrjedh nga termusët dhe një ushtar i përmbysur mbi lule zgërdheshet si ndonjë vrimë e kuqe nga e cila kërcejnë copëza dhëmbësh dhe njolla gjaku, ndërsa mbi fetën e bukës me gjalpë të zeshkanit është ulur një mizë e madhe jeshile dhe plot mikrobe… në këtë kohë ka dalë një diell i bukur dhe ka rënë një paqe mbi lëndinë… dhe ato letrat e bixhozit janë shpërndarë përreth.

Janë sulur tani fuqishëm, ai me lopatëzën nuk duket më, e kanë zënë me uniformat e tyre të lezetshme dhe, mirë bëjnë, po e rrahin për vdekje.

Po nuk do ta rrahin ashtu pafundësisht… Se edhe lodhet robi! Kurse ai, shikoni sa i pafytyrë, as që ka vdekur… dhe po ai ulërin ashtu, plot urrejtje, kundër ushtarëve, dhe shyqyr që nuk e kuptojmë, por me siguri po shan. Tani përnjëmend është shëmtak; me atë syrin e dalë që i rrjedh, me veshin e shqyer dhe me njërën faqe që i mungon dhe me aq gjak… gati do të na kish kapluar mëshira, por të mos dinim se është vrasës dhe ushtarët tanë janë aq të mirë e simpatikë.

Po as ato tetë gropëzat nuk i kanë hapur veçse për gjysmë. E, s’prish punë, ushtarët i marrin dhe i rrasin nëpër gropëza aq sa mundet dhe ja, sa qesharake, nuk shquhen veçse tetë koka që kanë çelur mbi bar dhe lulet e lëndinës. Tani të shohim ç’do të ndodhë.

Ah, po! Çunat me uniformë hipin në një tank dhe tanku nis të endet nëpër lëndinë derisa mbërrin në anën tjetër. Ndërsa koka e vrasësit me syrin shkulur dhe me njërën faqe dhe njërin vesh mungesë duket kaq e madhe ngaqë është në prim-plan. Ky quhet prim-plan, fëmijë. E shihni si ulërin, ai s’e di ç’po ndodh pas tij, sepse është groposur me fytyrën drejt nesh dhe pandeh se po u jep kurajë të tjerëve, por ai s’e di ç’po ndodh. Të mos e shohim më, fëmijë, se është kaq i pakëndshëm!

Mbrapa këtij vrasësi tanku ka nisur të ecë ngadalë mbi kokat e të tjerëve. S’parashihet mirë që këtu, por i dëgjoni ato britmat që na i çajnë veshët e pastaj hop! Zhduken si me magji. Një, dy, tre, katër… shtatë, aaqqq. Mbaroi. Po si të mos çuditesh? Ajo koka e pakëndshme në prim-plan, ajo kokë derdimene vazhdon t’u japë zemër atyre shtatë pellgjeve të zbërdhylura që pak më parë ishin koka. Nuk dëgjohet më Yes, yes. Dëgjohet një tjetër këngë, dhe një nga ushtarët ka zbritur nga tanku dhe duket sikur po vjell. Do t’i jetë prishur mideja. Mos shihni atje. Pyes veten se pse e ka filmuar këtë pjesën e neveritshme me të vjellën. Nga kjo as që mund të nxjerrim ndonjë mësim.

Mirëpo ja që tanku endet sërish mbi lëndinë dhe koka e prim-planit nuk duket më. Tanku është vendosur midis nesh dhe asaj koke. Tani në prim-plan janë vithet e tankut, domethënë gros-plan, por ju s’e dini ç’është kjo. Jua shpjegoj herë tjetër. Ajo çfarë mund të shohim tani është koka e groposur, në profil, me syrin e plotë (lavdi Zotit!) nga ana jonë, dhe zinxhirët e tankut, po në profil, fare pranë kokës. Siç e shihni, një hap i ndan. Dhe juve ju duket sikur nuk ecën, por tanku, megjithatë, ecën! Vetëm se ecën shumë ngadalë, njëfarësoj si akrepi i minutave të një sahati. E shikoni si uturon tanku?! A thua se ka dalë mendsh, dhe zinxhirët dridhen si qenie të gjalla!? Gjynah që, për shkak të uturimës së skëterrshme, nuk mund të dëgjohet çfarë thonë ushtarët që janë ulur pranë kokës së groposur dhe tankut për të parë si do të shtjellohet ngjarja, pa u bërë përshtypje se ajo mbetje koke ende ulërin plot mëri, si ndonjë bombë zjarrvënëse (por ulërimat nuk i dëgjojmë, sepse mbulohen nga trokoma e sahatit vigan, tankut), pa u ardhur ndoshta nga fakti që mbetjet e asaj kokës pështyjnë drejt tyre gjak dhe copëza dhëmballësh; ata fshihen vetëm hera-herës me mëngët e uniformës dhe i përcjellin shoqi-shoqit përshtypjet interesante, të cilat nuk mund t’i dëgjojmë për shkak të zhurmës.

Tanku ndodhet vetëm një hap larg asaj kokës pa tru, e cila nuk, nuk, nuk pushon, dhe para pak minutash dukej sikur tanku nuk përparonte fare, mirëpo rrotat e tij ulërijnë e dridhen, dridhen dhe paaaak nga paaak tanku lëviz drejt kokës së groposur, e këto të gjitha nuk na mërzisin aspak, se është tejet interesante të shohësh se si vdes një njeri, më interesante se çdo gjë tjetër, sidomos kur e sheh ngjarjen në prim-plan.

Më në fund! Ja, rrota me zinxhir, si ndonjë pëllëmbë nervoze çeliku që dridhet, don t’i ledhatojë ballin, nuk guxon, po ja që guxoi, vetëm një grimë, pastaj prapë u tërhoq, duke vezulluar ftohtë, ndërsa tanku uturin, uturin, uturin, ndërsa koka gëlltitet me zor dhe pështyn drejt pëllëmbës së çeliktë, mirëpo pëllëmba e çeliktë e ledhaton disi më fort kësaj here, sikur t’i thoshte hajt qetësohu tani, por koka nuk qetësohet dhe ulërin, por nuk dëgjohet po nga kaq furi xhanëm dhe pëllëmba e shtyp pak me njërin nga ata dhëmbët e zinxhirit dhe koka shkulet fare pak nga toka vetëm aq sa ta ngulë gojën e shqyer nga furia dhe mbetjet e dhëmbëve në çelikun e kaltër të zinxhirëve dhe të kafshojë, ndërkohë që, rrotat e shtypin si pëllëmbë, ashtu siç një çizme shtyp një gjallesë të kapur me dhëmbë pas saj, e shtyn poshtë në tokë, ndërsa fytyra e kokës nuk duket më, e ngërthyer përjetësisht pas shputës, çizmes, pëllëmbës së zinxhirëve.

UTURON lëvozhga e kokës, kriset ngadalë si ndonjë vezë, duke nxjerrë diçka si e bardha e vezës. Ndërsa kjo fjala që del tani në fund përkthehet FUND.

Kur shikoni se shkruhet FUND ose FUND ose FUND, duhet të ngriheni në këmbë dhe të shkoni nëpër shtëpi, sepse gjithçka, vetëkuptohet, ka marrë fund.

 ALEXANDRU MONCIU-SUDINSKI

Prozator i një lloji krejt të veçantë, (lindur në vitin 1944 në qytetin Turnu-Măgurele), Alexandru Monciu-Sudinski mbaroi studimet në Fakultetin e Gjuhëve Sllave në Bukuresht dhe e mbrojti diplomën në filozofi (1972). Debutoi në vitin 1971 me vëllimin Rebarbor, i cili u ndalua menjëherë pas botimit dhe u shndërrua në karton. Përpara se të mërgonte në Suedi dhe të tërhiqej krejt nga jeta publike, Monciu-Sudinski botoi librat Karaktere (Caractere, 1973) dhe Biografi të zakonshme (Biografii comune, 1974).

 (Përktheu nga rumanishtja: Ardian Kristian Kyçyku. Revista “Akademia”)

Fjalët Kyçe:

Lajme të sponsorizuara

Të fundit
Mbetjet e plastikës kanë pushtuar botën ku së fundmi ato…