Ngarkuam mushkat dhe kuajt tek kulla e Ali Kujelit; u ngarkuam edhe ne, pa përjashtim. Rruga ishte e gjatë dhe shumë e mundimshme. Si pjesëtar i UÇK-së kisha një avantazh në ngarkimin e mushkave dhe në ngjitjet e rrëpishme, sepse isha rritur në bjeshkë, kur bartnim ngarkesat me kuaj dhe ishim mësuar si t’u vinim samarin.

Pasi kishte dështuar hyrja në Kosovë nga bjeshka e Ujezës, në fillim të korrikut 1998, ku isha bashkë me djalin e axhës, Enver Shatrin (Hek Shatrin), rruga për Junik ishte po aq e vështirë dhe e rrezikshme. Forcat serbe zbuluan lëvizjet tona. Për një moment qielli u ndriçua, nata humbi tërësisht! Ne ramë përtokë; djalit të axhës i ra helmeta nga goditja. Urdhri ishte të tërhiqeshim prapa.

Shumica e rrugës për Sulbicë kalonte përgjatë përroit të lumit të Sulbicës. Në orët e pasdites, pas një rrugëtimi të gjatë e të lodhshëm, arritëm në Sulbicë bashkë me bashkëluftëtarët nga Rugova: Besnik Lajçi (dëshmor), Skender Lajçi, Sali Lajçi, Mustafë Lajçi, Isa Thaçi, Bekim Shyti, Isa Balaj dhe shumë të tjerë që s’më kujtohen. U vendosëm në pjesën e sipërme të bjeshkës.

Atë natë fjetëm nën qiell të hapur. Ishim të veshur lehtë dhe nata bëhej shumë e ftohtë, aq sa ishte e padurueshme, sidomos pas orës 3 të mëngjesit. Kur doli dielli, filluam të ngroheshim pak dhe pas disa orësh gjendja u stabilizua, saqë arritëm të flinim pak. Rreth mesditës, i thashë Mustafë Lajçit se isha shumë i uritur. Ai tha: “Edhe unë”, dhe menjëherë u ngrit në këmbë: “Eja me mua.”

Zbritëm disa metra më poshtë në bjeshkën e Sylbicës, ku u drejtuam te një bari nga Tropoja. Mustafa i tha: “O i zoti i shtëpisë, a ke bukë me na dhënë?” Ai na u përgjigj: “Kam, por është bajat, se grurin e kemi dërguar poshtë.” Mustafa i tha: “S’ka problem.” Bariu vendosi një tepsi me qumësht mbi zjarr, ne e copëtuam bukën e fortë si gur dhe e hodhëm në qumësht. Pas pak u zbut dhe u ngopëm mirë. Kur mbaruam së ngrëni, u kthyem te shokët.

S’kaluan as 30 minuta dhe na filloi një barkqitje e frikshme, që na çoi në dehidrim të plotë. Hoqa të zitë e ullirit; as sot nuk e kuptoj si ia dola ta merrja veten. Por liria është e shtrenjtë dhe vetja jonë nuk ka rëndësi!

Rreth orës 21:00 u nisëm për Kosovë, përmes bjeshkës së Dobërdolit, Qafës së Ali Çelës, kufirit te Liqeni i Tropojës, e më pas në bjeshkën e Dobroshit. Pikërisht aty ramë në pritë. Bekim Shyti shkeli në një zonë të minuar dhe nga shpërthimi i fuqishëm u plagosën rëndë ai, Sali Lajçi dhe Isa Balaj.

Sa hap e mbyll sytë, ramë të shtrirë përtokë. Pak më larg vura re lëvizje të forcave armike, të cilat ishin pozicionuar në mënyrë shumë strategjike, ndërsa ne ndodheshim në fushë, në pamje të plotë. As sot nuk e kuptoj pse nuk shtinë mbi ne, sepse askush nuk do të dilte i gjallë nga fusha e Dobërdolit.

Nuk dija çfarë kishte qenë ai shpërthim. Për një moment mendova se ishim nën breshërinë e minahedhësve serbë. Nata ishte më e heshtur se kurrë. Pak më larg dëgjoja rënkime dhe britma dhimbjeje nga shokët. Dëgjova edhe një zë që thoshte se shokët ishin plagosur.

U ngrita në errësirë, u afrova te kuajt dhe mushkat, dhe mbërrita te një ushtar i UÇK-së që ishte në ballë të kolonës. Sapo e preka nga këmbët, duart m’u mbushën gjak. Nxora thikën që kisha në brez dhe ia grisa pantallonat në njërën këmbë, tek këmba tjetër mezi sa nuk ia preva. Aty më ra të fikët, sepse kisha fobi nga gjaku.

I thashë dikujt aty afër: “Kap, ndihmo, se unë s’jam në gjendje.” Salihun dhe Isa Balajn i ndihmuan ushtarët e tjerë. U dha ndihmën e parë të treve dhe filluam tërheqjen e të plagosurve në drejtim të Sylbicës.

Mblodhëm armët, kapëm kuajt e mushkat dhe u kthyem.

Vazhdon…