Friedrich Hoelderlin (1770-1843)

Nji verë, mizore, ju falmani,

Edhe nji vjeshtë për kangën e kolme,

Ashtu që zemra prej lojës

S’ambël e ngime, vdekjen t’a dojë.

As n’Orkus shpirtit qi sa rroj s’iu dha

E drejta hyjnore prâje nuk gjen.

Por vjershës shenjte qi për zemër

Pata, asaj nji herë unë ia dola.

Mirardhësh paqë e hijevet! I kënaqun

Un jam edhepse lyra nuk më shoqnon

Aty ku zbres. Jetova nji herë

Si perëndi, dhe kjo mjafton.

Përktheu: Arshi Pipa
Marrë nga numri 25 i revistës “Akademia”