Avni Dehari

(Frymëzuar nga protesta e organizuar në Ditën Ndërkombëtare të të Zhdukurve, më 30 gusht 2010, në Prishtinë)

Në zemër të Prishtinës,
Mbi pllaka mermeri,
Si mbi rrasa të ftohta varresh,
Si mbi një det të ngrirë,
1837 palë këpucë
Të vogla,
Të mesme,
Të mëdha;
Këpucë fëmijësh,
Motrash,
Vëllezërish,
Nënash,
Etërish;
Këpucë nusesh,
Këpucë dhëndurësh,
Festash e dasmash;
Këpucë nxënësish,
Studentësh,
Punëtorësh;
Këpucë malësorësh,
Këpucë të grisura udhëtarësh.
Këpucë, që mbi pllaka mermeri,
Si mbi një det të thellë dhembjeje,
Si mbi një oqean të pafund malli,
Me nga një pikëpyetje letre përsipër
Dhe fjalinë e qëndisur në një kordele
“Ku janë?”
Pyesin:
Ku është njomëzaku im,
Sytë det vere?
Ku është njomëzakja ime,
Sytë ylber pranvere?
Nëna ime, hënë dashurie?
Ku është babai im bujar?
Motra ime sypërlotur?
Vëllai im me yll në ballë?
Gjyshja ime zemërbardhë?
Gjyshi im përrallëtar?
Ime zonjë me vello nusërie,
Im zot me rroba dhëndërie?
Pyesin:
Pse na shikoni si të huaj!?
Nuk na njihni!?
Nuk na keni parë!?
Që dhjetë vjet,
Fotografitë tona
Në kangjella të Kuvendit të Kosovës,
Si gjethe pemësh,
Në pranverë i përkëdhel era,
Në verë i përcëllon dielli,
Në vjeshtë shirat i lagin,
Stuhitë i tundin,
Në dimër,
I mërdhin acari.
Që dhjetë vjet
Fotografitë tona,
Me sy ― liqene pikëllimi,
Buzëplasur përgjërohen
Për një krua bjeshke,
Për një bozhure Kosove!
Që dhjetë vjet
Fotografitë tona zverdhen
E nuk bien,
Si gjethe vjeshte nuk pikojnë.
Që dhjetë vjet
Zbehen fotografitë tona,
Por mallkthimi nuk zbehet,
Si lavë vullkani gulfon,
Zemra nënash përvëlon,
Zemra fëmijësh sëmbon,
Zemra të dashurish
Me afsh përcëllon.
Zbehen fotografitë,
Por mallkthimi
Nuk zbehet,
Shtatë pashë në zemër paloset.
Nuk zbehet malli i nënave,
Oqean i pafund,
Nuk zbehet
Dashuri e brishtë,
E fëmijëve njomëzakë,
Që çdo ditë
Me rrezen e parë të diellit,
Mirëmëngjesi!
Dhe në të ngrysur,
Natën e mirë! na thonë,
Na njomin me lot,
Me doçka na ledhatojnë.
Që dhjetë vjet
Në fotografitë tona
Sytë thellohen,
Buzët shkrumbohen.
Zbehen fotografitë,
E humbin shkëlqimin,
Si eshtrat e trupave tanë,
Që në dhe të huaj
Prehje nuk gjejnë.
Eshtrat tona,
Si në legjendë përflaken,
Kalë Kostandini bëhen,
Që me turr merr vrapin
Për te nënat
Syburim pashterur,
Për te etërit,
Që gulçimin nyjë
Në fyt shtrëngojnë,
Për te motrat,
Që gjergjefin me lot zemre e lajnë,
Për te fëmijët,
Që pikëllimin dhe shpresën
Në qerpik i mbajnë,
Për te…,
Që me vaj në buzë
Dhe krahëhapur i presin!
Njerëz,
Thekuni në mallkthimin tonë,
Që digjet flakë
Për pak Diell Kosove,
Për një grusht dhe të shkriftë,
Për një vizitë,
Për një lulenuse,
Për një lutje shqip,
Mbi varrin tonë!
Njerëz,
Thekuni në mallkthimin tonë,
Derisa kali ta ndalë vrapin,
Te krojet e bjeshkëve tona,
Derisa ta ndreqim shtratin
Nën hijen e lisave shekullorë,
Aty, ku ju na pritni
Me bozhure Kosove në dorë!