KA VITE QË MË SHFAQET E NJËJTA ÀNDËRR SAHER QË MBYLLI SYTË

diku

në një oborr të madh

pa shtëpi

pa zot

unë

në njërën anë

ata

në anën tjetër

disa të tjerë si unë

prapa meje

në mes

një pus pa fund.

Bën vapë

sa nga dielli

sa nga zjarri i pushkëve

kam etje

po

kush të lë t’i afrohesh pusit

më ërrësohen sytë

po vdes

për një pikë ujë.

(Dhe, kjo është vdekja e parë)

Një lëng i freskët

ma stërpikë fytyrën

si në mjegull

e turbullt

nuk shoh dhe nuk ndiej

ç’ngjyrë

ç’aromë

ç’shije ka…

e ndiej si diçka të dashur

si diçka timen

dhe

zgjohem…

çuditërisht, shoh

më mirë se më parë

Thërras ata si unë

që ishin prapa meje

dua t’ua jap lajmin që

s’kam vdekur

hejjj, them

ku jeni

heshtje

askush s’më përgjigjet…

Nga ana tjetër

dëgjohen ca zëra t’pakuptimtë

ca plumba më fluturojnë

mbi kokë

rrëzohem përtokë

n’sy më hynë një

gisht i këputur me unazën e fejesës

e largoj gishtin prej syri

e unaza me pikë në grusht

më vjen të piskas

dhe e bëj

ndërsa shtrëngoj grushtin

unaza më futet në mish…

prapë bërtas

me lot

me gjak e me dhimbje

në baltë kërkoj

t’zotin e gishtit

çka me pa….

aty janë të gjithë

pa duar, pa këmbë

pa koka

pa gishta…

më errën prapë sytë

më thahet gjuha

para kufomave me uniformë

dhe përplasem para tyre

unë kufoma me laps…

(Dhe, kjo është vdekja e dytë)

Diçka e ftohtë ma rrëqethë trupin

kërkoj ta prek me duar

më mungon një gisht

ndiej dhimbje

nga trupi

gjaku më buron

me dorën pa një gisht

i fshij sytë

nuk më duhet uji

të vdekurit lahen me ujë

të gjallët lahen me gjak…

zgjohem

shoh sërish

gjaku po arrin deri te buzët

e trupave të shtrirë

marrë kapelën

n’vend të kovës

e mbushi gjak dhe e derdhi

n’pusin pa fund

kështu

derisa mbushet plot pusi

derisa mbaron gjaku

pikë për pikë…

Ata vazhdojnë të qëndrojnë të shtrirë

përtokë

me gojë hapur.

Nga ana tjetër nuk dëgjohet

asnjë zë

as zhurmë

as krismë…

Nuk e di

nëse kanë ikur

apo janë shtrirë kështu si ne këndej…

Nuk kam kohë

të mendoj për ata

të më gjuajnë

tani u mësova me vdekjen…

Apo, ndoshta paska mbaruar lufta!?

Kushedi!

Detyra ime është

t’ua marrë ngjyrat e syve

të gjithëve atyre që janë shtrirë,

para se t’ua mbylli sytë

me dorën time pa gisht

ndoshta një ditë bëhem nëne

i duhen fëmijës tim

ta pikturoj

pranverën time të 19…

Pastaj u marrë edhe fjalë nga buzët

para se t’ua mbyll gojën

dhe filloj

ta shkruaj këtë àndërr se

më nuk do të

zgjohem

e di…

(Dhe, kjo është vdekja e tretë dhe e fundit)

Venezia, gusht 2015