Autor: Lirim Gashi – (në shqip, kroatisht, gjermanisht, anglisht)

Gjykata Speciale ka kërkuar nga zyra e prokurorisë së Ambasadës së Serbisë materiale inkriminuese për Adem Jasharin. Më 11 qershor 2015, ndodhi e kundërta: nga mijëra dokumente ekskluzive të rrjedhura të Gjykatës Speciale, kishte një letër në të cilën prokurori kryesor, David Schwendeman, i kërkonte ish-prokurorit për krime lufte, Vladimir Vukçeviq, t’i siguronte atij dokumente që e kriminalizojnë Adem Jasharin!

Kjo e nxjerr në pah absurditetin e një gjykate që mbledh “prova” nga ata që kryen spastrimin etnik, duke ngritur pyetje serioze mbi paanshmërinë e saj.

Gjykata Speciale është një ndër paradokset më të rënda të padrejtësisë ndërkombëtare, një projekt juridik që nuk mban erë drejtësie, por erë ligësie.

Ajo është një vampir që ushqehet me gjakun e viktimave, duke i bërë ato fajtore për krimet që u bënë mbi to.

Nga aspekti politik

Krijimi i kësaj gjykate është një akt kolonial, një instrument i imponuar politikisht për t’i dhënë Serbisë oksigjen moral dhe diplomatik. Në vend që të denazifikohej Serbia për gjenocidin e saj, u kriminalizua rezistenca e popullit shqiptar. Politika e “balancimit artificial” qëndron pas saj: viktima dhe xhelati duhej të viheshin në të njëjtën peshore për ta shpëlarë fytyrën e diplomacive që dikur e ushqyen krimin serb.

Nga aspekti filozofik

Në vetvete, kjo gjykatë është mohimi i filozofisë së drejtësisë. Ajo përmbys Kantin dhe moralin kategorik: nuk ka normë universale këtu, por normë të krijuar sipas interesave të fuqive. Çfarë vlere ka e vërteta kur prodhohet nga aktet e xhelatit? Gjykata Speciale e shndërron të keqin në gjykatës dhe të mirin në të akuzuar. Kjo është metafizika e turpit, një absurditet që e bën edhe Kierkegaardin të duket i qetë.

Nga aspekti etik

Etika është përdhosur. Të marrësh dokumente nga prokurorët serbë për Adem Jasharin është njësoj si të pyesësh një nazist për karakterin moral të Anne Frankut. Është një poshtërim i kodit etik të çdo juristi. Këtu nuk kemi të bëjmë me kërkim të së vërtetës, por me fabrikim të një gënjeshtre të ndyrë, që synon ta shpallë heroin terrorist, e terroristin burrë shteti.

Nga aspekti moral

Gjykata Speciale ka prodhuar një moral pervers: heronjtë e lirisë janë në burg, ndërsa ata që dogjën, përdhunuan dhe masakruan, shëtisin nëpër Beograd si “mbrojtës të kombit”. Ky është një mësim i rrezikshëm për brezat: se sakrifica për liri nuk shpërblehet, por dënohet. Morali i kësaj gjykate është morali i skllavit që adhuron zinxhirët e vet.

Nga aspekti kulturor

Kultura shqiptare e ka Adem Jasharin ikonë të pavdekshme të lirisë. Për ne, ai është Homeri ynë i gjallë, një Iliadë e mishëruar. Të përpiqesh ta inkriminish atë me dosje të fabrikuara nga Beogradi, është të sulmosh kulturën dhe identitetin tonë. Është një tentativë për ta kolonizuar kujtesën kolektive dhe për ta helmuar historinë tonë.

Nga aspekti edukativ

Gjykata Speciale i mëson brezave të rinj një ligj të rremë: se fuqia mbi të vërtetën është më e fortë se vetë e vërteta. Fëmijët tanë shohin se si heronjtë e tyre përfunduan në qeli, ndërsa kriminelët e luftës serbe kurrë nuk u gjykuan. Ky është një edukim i deformuar që i ushqen të rinjtë me ndjenjën e padrejtësisë së përhershme.

Nga aspekti psikologjik

Nga ana psikologjike, kjo gjykatë ka krijuar trauma të reja mbi traumat ekzistuese. Familjet e viktimave serbe qeshin, ndërsa familjet e dëshmorëve tanë qajnë sërish. Është një dhunim psikologjik që synon t’i thyejë shqiptarët, t’u thotë: “Edhe kur vuani, ju jeni fajtorë.” Ky është një sadizëm i institucionalizuar.

Nga aspekti i sigurisë

Në planin e sigurisë, Gjykata Speciale është një bombë e ndezur. Duke delegjitimuar luftën çlirimtare, ajo i jep Serbisë instrumente politike dhe juridike për të sfiduar shtetësinë e Kosovës. Kjo gjykatë, në vend që të mbyllë plagë, i hap plagë të reja dhe krijon terren për destabilizim afatgjatë.

Përfundim:
Gjykata Speciale është një Frankenstein juridik, një krijesë e qelbur që nuk gjykon krime, por gjykon lirinë. Politika, filozofia, etika, morali, kultura, edukata, psikologjia dhe siguria – të gjitha janë përdhunuar nga ky mekanizëm. Historia do ta kujtojë këtë gjykatë jo si një institucion drejtësie, por si një laborator turpi, ku drejtësia u varros, dhe mbi varrin e saj u ngrit një monument hipokrizie ndërkombëtare.

**********

SKANDALOZNO! SPECIJALNI SUD ZATRAŽIO INKRIMINIRAJUĆE MATERIJALE KOJI KRIMINALIZIRAJU ADEMA JASHARIJA

Autor: Lirim Gashi

Specijalni sud je od tužiteljstva pri Veleposlanstvu Srbije zatražio inkriminirajuće materijale protiv Adema Jasharija. Dana 11. lipnja 2015. dogodilo se suprotno: iz tisuća ekskluzivnih dokumenata koji su procurili iz Specijalnog suda, postojalo je pismo u kojem je glavni tužitelj David Schwendeman zatražio od bivšeg tužitelja za ratne zločine, Vladimira Vukčevića, da mu dostavi dokumente kojima se kriminalizira Adem Jashari!

To otkriva apsurdnost suda koji prikuplja „dokaze“ od onih koji su izvršili etničko čišćenje, postavljajući ozbiljna pitanja o njegovoj nepristranosti.

Specijalni sud je jedan od najtežih paradoksa međunarodne nepravde, pravni projekt koji ne miriše na pravdu, već na podlost.
On je vampir koji se hrani krvlju žrtava, pretvarajući ih u krivce za zločine počinjene nad njima.

S političkog aspekta
Stvaranje ovog suda kolonijalni je čin, politički nametnut instrument za davanje moralnog i diplomatskog kisika Srbiji. Umjesto denacifikacije Srbije zbog genocida, kriminaliziran je otpor albanskog naroda. Politika “umjetne ravnoteže” stoji iza svega: žrtva i krvnik morali su biti stavljeni na istu vagu kako bi se opralo lice diplomacija koje su nekada hranile srpski zločin.

S filozofskog aspekta
Sud sam po sebi negira filozofiju pravde. On izvrće Kanta i njegov kategorički imperativ: ovdje nema univerzalne norme, već norme stvorene prema interesima moćnih. Kakvu vrijednost ima istina kada je proizvode djela krvnika? Specijalni sud pretvara zlo u suca, a dobro u optuženog. To je metafizika srama, apsurd koji čak i Kierkegaarda čini spokojnim.

S etičkog aspekta
Etika je oskvrnjena. Uzimati dokumente od srpskih tužitelja protiv Adema Jasharija isto je kao pitati nacista o moralnom karakteru Anne Frank. To je poniženje etičkog kodeksa svakog pravnika. Ovdje se ne radi o potrazi za istinom, već o fabriciranju prljave laži, s ciljem proglašavanja heroja teroristom, a terorista državnikom.

S moralnog aspekta
Specijalni sud proizveo je perverzni moral: heroji slobode su u zatvoru, dok oni koji su palili, silovali i masakrirali šeću Beogradom kao “branitelji nacije”. To je opasna lekcija za generacije: da se žrtva za slobodu ne nagrađuje, već kažnjava. Moral ovog suda moral je roba koji obožava vlastite lance.

S kulturnog aspekta
Albanska kultura ima Adema Jasharija kao besmrtnu ikonu slobode. Za nas je on naš živi Homer, utjelovljena Ilijada. Pokušati ga inkriminirati dokumentima iz Beograda znači napasti našu kulturu i identitet. To je pokušaj koloniziranja kolektivnog pamćenja i trovanja naše povijesti.

S edukativnog aspekta
Specijalni sud uči nove generacije lažnom zakonu: da je moć nad istinom jača od same istine. Naša djeca vide kako su njihovi heroji završili u ćelijama, dok srpski ratni zločinci nikada nisu suđeni. To je iskrivljeni odgoj koji mlade hrani osjećajem trajne nepravde.

S psihološkog aspekta
Psihološki gledano, ovaj sud stvorio je nove traume na već postojeće. Obitelji srpskih zločinaca se smiju, dok obitelji naših mučenika ponovno plaču. To je psihološko nasilje koje ima za cilj slomiti Albance, poručujući im: “Čak i kad patite, vi ste krivi.” To je institucionalizirani sadizam.

S aspekta sigurnosti
Na sigurnosnom planu, Specijalni sud je upaljena bomba. Delegitimirajući oslobodilački rat, on daje Srbiji političke i pravne instrumente za osporavanje državnosti Kosova. Ovaj sud, umjesto zatvaranja rana, otvara nove i stvara teren za dugoročnu destabilizaciju.

Zaključak:
Specijalni sud je pravni Frankenstein, smrdljivo stvorenje koje ne sudi zločinima, već slobodi. Politika, filozofija, etika, moral, kultura, odgoj, psihologija i sigurnost – sve je oskvrnjeno ovim mehanizmom. Povijest će pamtiti ovaj sud ne kao instituciju pravde, već kao laboratorij srama, gdje je pravda pokopana, a nad njezinim grobom podignut spomenik međunarodnom licemjerju.

************

SKANDALÖS! DAS SONDERGERICHT HAT BELASTENDE MATERIALIEN ANGEFORDERT, UM ADEM JASHARI ZU KRIMINALISIEREN

Autor: Lirim Gashi

Das Sondergericht forderte von der Staatsanwaltschaft der serbischen Botschaft belastende Materialien gegen Adem Jashari an. Am 11. Juni 2015 geschah jedoch das Gegenteil: Unter Tausenden von durchgesickerten exklusiven Dokumenten des Sondergerichts befand sich ein Brief, in dem Chefankläger David Schwendeman den ehemaligen Ankläger für Kriegsverbrechen, Vladimir Vukčević, bat, ihm Dokumente zur Verfügung zu stellen, die Adem Jashari kriminalisieren!

Dies zeigt die Absurdität eines Gerichts, das „Beweise“ von denen sammelt, die die ethnische Säuberung begangen haben, und wirft ernste Fragen zu seiner Unparteilichkeit auf.

Das Sondergericht ist eines der schwersten Paradoxe internationaler Ungerechtigkeit, ein juristisches Projekt, das nicht nach Gerechtigkeit riecht, sondern nach Niedertracht.
Es ist ein Vampir, der sich vom Blut der Opfer nährt, indem er sie für die Verbrechen verantwortlich macht, die an ihnen begangen wurden.

Aus politischer Sicht
Die Errichtung dieses Gerichts ist ein kolonialer Akt, ein politisch aufgezwungenes Instrument, um Serbien moralischen und diplomatischen Sauerstoff zu verschaffen. Anstatt Serbien für seinen Genozid zu denazifizieren, wurde der Widerstand des albanischen Volkes kriminalisiert. Hinter allem steht die Politik des “künstlichen Gleichgewichts”: Opfer und Henker mussten auf dieselbe Waage gelegt werden, um das Gesicht der Diplomaten zu retten, die einst das serbische Verbrechen gefördert haben.

Aus philosophischer Sicht
Dieses Gericht leugnet an sich die Philosophie der Gerechtigkeit. Es stürzt Kant und den kategorischen Imperativ um: Hier gibt es keine universelle Norm, sondern Normen, die nach den Interessen der Mächtigen geschaffen wurden. Welchen Wert hat die Wahrheit, wenn sie aus den Akten der Henker produziert wird? Das Sondergericht macht das Böse zum Richter und das Gute zum Angeklagten. Dies ist die Metaphysik der Schande, eine Absurdität, die selbst Kierkegaard gelassen erscheinen lässt.

Aus ethischer Sicht
Die Ethik wurde entweiht. Dokumente von serbischen Staatsanwälten gegen Adem Jashari anzunehmen, ist dasselbe wie einen Nazi nach dem moralischen Charakter von Anne Frank zu fragen. Es ist eine Erniedrigung des ethischen Kodex jedes Juristen. Hier geht es nicht um die Suche nach Wahrheit, sondern um die Fabrikation einer schmutzigen Lüge, die den Helden zum Terroristen und den Terroristen zum Staatsmann erklärt.

Aus moralischer Sicht
Das Sondergericht hat eine perverse Moral hervorgebracht: Die Freiheitshelden sitzen im Gefängnis, während diejenigen, die verbrannt, vergewaltigt und massakriert haben, in Belgrad als “Verteidiger der Nation” umhergehen. Das ist eine gefährliche Lektion für die kommenden Generationen: Dass Opfer für die Freiheit nicht belohnt, sondern bestraft werden. Die Moral dieses Gerichts ist die Moral des Sklaven, der seine eigenen Ketten verehrt.

Aus kultureller Sicht
Die albanische Kultur hat Adem Jashari als unsterbliche Ikone der Freiheit. Für uns ist er unser lebender Homer, eine verkörperte Ilias. Zu versuchen, ihn mit Akten aus Belgrad zu kriminalisieren, bedeutet, unsere Kultur und Identität anzugreifen. Es ist ein Versuch, das kollektive Gedächtnis zu kolonisieren und unsere Geschichte zu vergiften.

Aus pädagogischer Sicht
Das Sondergericht lehrt die jungen Generationen ein falsches Gesetz: dass die Macht über die Wahrheit stärker ist als die Wahrheit selbst. Unsere Kinder sehen, wie ihre Helden in Zellen enden, während serbische Kriegsverbrecher niemals vor Gericht gestellt wurden. Dies ist eine verzerrte Erziehung, die die Jugend mit einem Gefühl ewiger Ungerechtigkeit füttert.

Aus psychologischer Sicht
Psychologisch gesehen hat dieses Gericht neue Traumata auf bestehende Traumata aufgeladen. Die Familien der serbischen Täter lachen, während die Familien unserer Märtyrer erneut weinen. Es ist ein psychologischer Missbrauch, der darauf abzielt, die Albaner zu brechen, ihnen zu sagen: “Selbst wenn ihr leidet, seid ihr schuldig.” Das ist institutionalisierter Sadismus.

Aus sicherheitspolitischer Sicht
In sicherheitspolitischer Hinsicht ist das Sondergericht eine tickende Bombe. Indem es den Befreiungskrieg delegitimiert, verschafft es Serbien politische und juristische Instrumente, um die Staatlichkeit Kosovos in Frage zu stellen. Dieses Gericht schließt keine Wunden, sondern öffnet neue und schafft Boden für langfristige Destabilisierung.

Schlussfolgerung:
Das Sondergericht ist ein juristisches Frankenstein-Monster, eine stinkende Kreatur, die nicht Verbrechen, sondern die Freiheit richtet. Politik, Philosophie, Ethik, Moral, Kultur, Bildung, Psychologie und Sicherheit – alles wurde von diesem Mechanismus vergewaltigt. Die Geschichte wird dieses Gericht nicht als Institution der Gerechtigkeit erinnern, sondern als Labor der Schande, in dem die Gerechtigkeit begraben wurde und auf ihrem Grab ein Denkmal der internationalen Heuchelei errichtet.

***********

SCANDALOUS! THE SPECIAL COURT REQUESTED INCRIMINATING MATERIALS TO CRIMINALIZE ADEM JASHARI

Author: Lirim Gashi

The Special Court requested incriminating materials against Adem Jashari from the prosecution office of the Serbian Embassy. On June 11, 2015, the opposite occurred: among thousands of leaked exclusive documents of the Special Court, there was a letter in which Chief Prosecutor David Schwendeman asked former war crimes prosecutor Vladimir Vukčević to provide him with documents that would criminalize Adem Jashari!

This highlights the absurdity of a court that gathers “evidence” from those who carried out ethnic cleansing, raising serious questions about its impartiality.

The Special Court is one of the gravest paradoxes of international injustice, a legal project that reeks not of justice, but of malice.
It is a vampire feeding on the blood of the victims, making them guilty for the crimes committed against them.

From a political perspective
The creation of this court is a colonial act, a politically imposed instrument to provide Serbia with moral and diplomatic oxygen. Instead of denazifying Serbia for its genocide, the resistance of the Albanian people was criminalized. Behind it lies the policy of “artificial balancing”: victim and executioner had to be placed on the same scale in order to whitewash the faces of the diplomacies that once nurtured Serbian crime.

From a philosophical perspective
This court is in itself a negation of the philosophy of justice. It overturns Kant and the categorical imperative: here there is no universal norm, but norms created according to the interests of the powerful. What value does truth have when it is produced by the acts of the executioner? The Special Court turns the wicked into judges and the righteous into the accused. This is the metaphysics of shame, an absurdity that makes even Kierkegaard look calm.

From an ethical perspective
Ethics has been desecrated. To take documents from Serbian prosecutors about Adem Jashari is the same as asking a Nazi about the moral character of Anne Frank. It is a humiliation of the ethical code of every jurist. This is not a quest for truth, but the fabrication of a dirty lie, aiming to declare the hero a terrorist and the terrorist a statesman.

From a moral perspective
The Special Court has produced a perverse morality: the heroes of freedom are in prison, while those who burned, raped and massacred stroll through Belgrade as “defenders of the nation.” This is a dangerous lesson for generations: that sacrifice for freedom is not rewarded, but punished. The morality of this court is the morality of the slave who adores his own chains.

From a cultural perspective
Albanian culture has Adem Jashari as an immortal icon of freedom. For us, he is our living Homer, an embodied Iliad. To attempt to incriminate him with files fabricated in Belgrade is to attack our culture and identity. It is an attempt to colonize our collective memory and to poison our history.

From an educational perspective
The Special Court teaches the younger generations a false law: that power over truth is stronger than truth itself. Our children see how their heroes ended up in cells, while Serbian war criminals were never tried. This is a distorted education that feeds the youth with the sense of eternal injustice.

From a psychological perspective
Psychologically, this court has created new traumas upon existing traumas. The families of Serbian perpetrators laugh, while the families of our martyrs cry again. It is a psychological abuse designed to break the Albanians, telling them: “Even when you suffer, you are guilty.” This is institutionalized sadism.

From a security perspective
In terms of security, the Special Court is a lit bomb. By delegitimizing the liberation war, it provides Serbia with political and legal tools to challenge Kosovo’s statehood. This court, instead of closing wounds, opens new ones and creates grounds for long-term destabilization.

Conclusion:
The Special Court is a juridical Frankenstein, a rotten creature that does not judge crimes but judges freedom. Politics, philosophy, ethics, morality, culture, education, psychology and security – all have been violated by this mechanism. History will remember this court not as an institution of justice, but as a laboratory of shame, where justice was buried and on its grave a monument of international hypocrisy was erected.