NEVIANA SHEHI

Kur mamaja jonë,

gruaja me lëkurën më të bardhë dhe

më të tejdukshme se ëndrrat,

na lexonte “Lulet e Mollës”,

përfytyrimet e mia mbusheshin me mollë

kokërrmëdha dhe të kuqe.

Ime ëmë shndërrohej befas

si nëna e librit dhe e letrës

dhe amplituda e zërit të saj bëhej njësh

me rrahjet dhe habitë tona të pafundme

të zemrës.

Katër fëmijë të veshur me bluza të zbardhura,

por edhe me fëshfërima të blerta pemësh dhe kopshte ëndrrash,

që ndiqnim dhe përjetonim dy njerëz që puthen,

ç’pikturë surreale!

Nëna, zonja e librit dhe letrës herë-herë

hiqte syzet e djersitura dhe kundronte frymët tona të pezullta…

Nuk di, pse ato çaste fytyra e rrëfimit dhe e nënës

kishin hyrë te njëra-tjetra, duke u bërë një.

Po më pas nënë?

– pyeste im vëlla me fjalë ankthi,

duke ëndërruar një tjetër fund për heroinën e librit.

Motrat heshtnin, duke ndier

se mbas këtij rrëfimi do të ishin rritur edhe një pëllëmbë

më shumë, se përfytyrimi,

ndërsa unë?

Unë, nisja të shkruaja pa zë librin e ardhshëm të jetës sime sentimentale;

subjekti duhet t’i ngjante sigurisht atij të luleve të mollës,

heroina duhet të isha unë,

ndërsa heronj djemtë më të bukur të klasës sime.

Im vëlla shumë shumë mund të ish narratori…

Audicioni gjithmonë do të ish i ulur ndanë krevatit

dhe ulërima e fqinjit në katin përballë

që i bërtiste të shoqes pa shkak,

gjithmonë do të ish një detaj i pashmangshëm gjatë gjithë leximit,

por kryesorja e kryesoreve ishte që të mos harroj…

Zonja e letrës dhe nëna e leximit të këtij libri

do të ishte gjithmonë nëna ime.

Gjërat e tjera do të ishin në kufijtë e reales

dhe të pamundurës.