Gjenerali Eyal Zamir është një djalë i ashpër. Ishte ai që planifikoi pushtimin e Gazës. Dhe ndoshta u ngrit në detyrë si Shef i Shtabit të Forcave të Armatosura të Izraelit katër muaj më parë pikërisht sepse kishte shkruar në letër planet që i pëlqenin më shumë Kryeministrit Benjamin Netanyahu: të pushtonte Gazën dhe t’i hiqte Hamasit kontrollin mbi atë që kishte mbetur nga jeta civile në Rrip. Në thelb ajo që amerikanët u përpoqën të bënin në Vietnam.

Atëherë, metafora ishte të “prisje ujin” rreth rezistencës së Viet Kongut, domethënë të ndash guerilasit nga popullsia civile, të prisje mbështetjen për luftën e armatosur.

Nuk shkoi shumë mirë, dhe midis thashethemeve të ndryshme që qarkullonin në Jerusalem, ishte edhe një që Shefi i Shtabit Zamir i përmendi Netanyahut një “rrezik Vietnami”.

Ai u tha ndihmësve të tij se “të hysh në Gaza është si të biesh në një vrimë të zezë”.

Gjenerali është i shqetësuar për jetën e pengjeve dhe si teknik, për lodhjen e trupave dhe konsumimin e pajisjeve.

Pushtimi i Gazës do të thotë mobilizimi i 40.000 deri në 60.000 izraelitëve. Ushtarët profesionistë dhe të rekrutuar nuk janë të mjaftueshëm dhe rezervistët duhet të thirren përsëri.

Izraeli nuk ka qenë kurrë në luftë për kaq gjatë në historinë e tij. Shumë rezervistë në mandatin e tyre të katërt ose të pestë po kërkojnë ndonjë justifikim për ta shmangur.

“Kultura e mospajtimit është një pjesë integrale e historisë së popullit izraelit dhe përfaqëson një element themelor në kulturën organizative të IDF-së”, tha gjenerali të enjten.

Ishte hera e parë që ai fliste publikisht pas ditësh në të cilat gazetat ishin plot me mosmarrëveshjet e tij me udhëheqjen politike.

Djali i kryeministrit, Yair Netanyahu, shkoi aq larg sa denoncoi rrezikun e një “grushti shteti ushtarak” duke pasur parasysh ngurrimin e oficerëve për të shkuar bashkë me të atin.

Ne do të vazhdojmë të shprehim qëndrimin tonë pa frikë, objektivisht, në mënyrë të pavarur dhe profesionalisht. Nuk na interesojnë teoritë, por jetët njerëzore dhe mbrojtja e shtetit. Vetëm mirëqenia dhe siguria e tij janë para syve tanë.

Zamiri ishte i patëmetë në forumin e djeshëm të Shtabit të Përgjithshëm. Asnjë polemikë, por as asnjë poshtërim: Unë jam këtu për t’i shërbyer vendit tim si ushtar. Pikë.

Thelbi i debatit të brendshëm në udhëheqjen e shtetit hebraik mbetet i njëjtë. Shumë profesionistë të sigurisë, ish-gjeneralë, ish-agjentë të inteligjencës, të liruar nga detyrimi i bindjes në pension, janë shprehur kundër një pushtimi total. Dhe e kanë bërë këtë publikisht, duke hapur një përçarje delikate.

Vija e kuqe e Hamasit në negociata duket se ka qenë fundi i luftës dhe tërheqja e Izraelit. Ky është një kusht i papranueshëm për Netanyahun, i cili që nga fillimi ka folur për “shkatërrimin” e grupit terrorist./Corriere