Përveç zbulimit të dështimit të fuqisë ushtarake të Iranit, pushtimi i Izraelit ndihmoi shtetin hebre të dilte nga izolimi ndërkombëtar i paprecedentë, siç raporton historiani Ran Halevi, drejtor i kërkimit në Qendrën Kombëtare të Kërkimeve Shkencore të Francës (CNRS) dhe profesor në Qendrën Raymond Aron për Studime Sociologjike dhe Politike.

Dështimi më i madh i sulmit iranian ndaj Izraelit në fakt i ofron shtetit hebre një mundësi për të përfunduar, në rrethana më pak të vështira, fazën aktuale të luftës kundër Hamasit.

Siç vlerëson historiani Ran Halevi, qeveria e Teheranit arriti qëllime më pak të rëndësishme sesa donte duke lëshuar qindra raketa dhe drone në territorin izraelit.

Por kjo bastisje është edhe më e ndërlikuar pasi regjimi i mullahëve e mbulon në mënyrë delikate egërsinë e tij në mënyrë diskrete. Në luftën në hije që është përfshirë me shtetin hebre për vite me rradhë, regjimi në Teheran preferoi të mobilizonte Houthis, Hezbollah, Hamas.

Dhe shmangi çdo provokim frontal, edhe pse shërbimet izraelite rritën shpërthimet në objektet bërthamore, sulmet kibernetike dhe atentatet në shënjestër të inxhinierëve në tokën e tij.

Këtë herë, sulmi në Damask, në një konsullatë iraniane, ku dhjetë anëtarë të Gardës Revolucionare u vranë, duke përfshirë komandantin e forcës Al-Quds në Liban dhe Siri, çoi në një përgjigje të menjëhershme, masive që rrezikoi t’i vinte flakën të gjithë rajonit të Lindjes së Mesme.

Iranianët pretendojnë se armiku ka shkatërruar një ndërtesë diplomatike. Argumenti i Teheranit duket komik nga një regjim që ka pushtuar ambasadën amerikane në Teheran për muaj të tërë.

Dhe se ata u kundërpërgjigjën, ata donin të godisnin bazën ushtarake Nevatim në Negev si një paralajmërim. Pa dyshim se ata synonin shumë më tepër. Megjithatë, iranianët nuk mund të parashikonin që 99 për qind e këtyre dronëve do të kapeshin, disa edhe mbi Jerusalem.

Kjo bastisje zbuloi dështimet e sistemit ushtarak të Iranit, një shtet që mund të shndërrohej në një fuqi bërthamore, megjithëse ka një pajisje ushtarake konvencionale të vjetëruara dhe të pamjaftueshme. Dështimi iranian zbuloi gjithashtu efektivitetin mbresëlënës të bashkëpunimit strategjik midis Forcave të Mbrojtjes të Izraelit (IDF) dhe forcave amerikane, britanike, franceze dhe jordaneze.

Gjithashtu kontribuoi në daljen e Izraelit nga izolimi ndërkombëtar i paprecedentë, në rivendosjen e aleancës së dëmtuar së fundmi midis Jerusalemit dhe Uashingtonit, si dhe në konsolidimin e bashkëpunimit të shtetit hebre me partnerët e tij arabë. Sulmi iranian tregoi përfitimet e paçmueshme të një aleance strategjike, në të cilën presidenti i ShBA-së, Joe Biden ka vazhduar të nxisë kryeministrin izraelit Benjamin Netanyahu që t’i bashkohet.

Këto janë pasuri të paçmueshme gjeopolitike që Izraeli rrezikon t’i humbasë duke iu përgjigjur pa vonesë një sulmi iranian. Përveç kësaj, Izraeli ka emergjenca të tjera si dhe mundësi për të menaxhuar. Duke filluar me situatën në Rripin e Gazës.

Lufta kundër Hamasit duhet të përfundojë. Me tërheqjen e shumicës së forcave izraelite, kërcënimi i një sulmi të afërt në Rafah nuk është në planet e afërta të Tel Avivit.

Ne duhet të përballemi me faktet ashtu siç janë: Izraeli ka dështuar të arrijë plotësisht qëllimet që vendosi një ditë pas sulmit të 7 tetorit nga Hamasi: të eliminojë organizatën sunite palestineze si forcë politike dhe ushtarake, të shpëtojë 133 personat që vazhdojnë të mbahen peng.

Ushtria izraelite ka dëmtuar rëndë krahun ushtarak të Hamasit, por pa e zvogëluar apo dobësuar aftësinë e tij për të diktuar kushtet e një armëpushimi të pritshëm.

Dhe nuk ka ndërmarrë hapat e nevojshëm për të zbutur krizën e paimagjinueshme humanitare që ka përfshirë Rripin e Gazës. Në vetë Izraelin, dhjetëra mijëra refugjatë nuk mund të kthehen në shtëpitë e tyre. Megjithatë, qeveria duket ende e pasigurt për pasojat ushtarake dhe politike të kësaj lufte. Për më tepër, ironia e çështjes është se Netanyahu nuk ka as mjetet politike për të bërë atë që ka në mendje.