Arif Molliqi

I.

kur kishte shkuar për herë të parë në Bazel

bukën e hante vetëm me djathë zviceran

nëpër vrimat e çelësit i shikonte fqinjët

rrugëve asnjëherë nuk kishte shëtitur ditën

kur lindte dielli dilte nga banesa

kur binte nata kthehej në dhomën me tapeta me lule

duart e mërdhita i ngrohte në gjirin e gruas

se në Bazel bën shumë ftohtë

pastaj erdhi një kohë tjetër

burri që hante djathë zviceran

kohën e kalonte nëpër kafenetë e natës

endej nëpër rrugë i trazuar plot errësirë

derisa gruaja me ninulla i vinte fëmijët në gjumë

e nga të ftohtit i mbështillte me fustanin e mëndafshtë

ballin ua nxehte me hukamat e veta

burri që hante djathë zviceran

nga jeta e tij e varfër, e errët në dhomën e fëmijëve

ndizte cigare

nuk e pengonte kur ata kolliteshin nga tymi i zi

nga nikotina… nga dhuna e tij

e përrallat, këngën ua linte përgjysmë

nuk e di pse

njeriu që hante djathë zviceran

e mbante xhaketë të vjetruar prej lini

i mbetur peng i një mashtrimi

në verilindje te varrezat e vjetra jude

bënte dashuri me një prostitutë

në netët e ftohta e të heshtura

e takonte, e ndante, e takonte përsëri

derisa një ditë i harroi gruan dhe fëmijët

II.

burrit që hante djathë zviceran i pëlqenin prostitutat

çdo natë me mendje i varroste gruan dhe fëmijët

me njëqind mendime e fillonte ditën

mes gëzimeve dhe hidhërimeve i rrinte prostituta

një enigmë e mbetur te shtëpia publike

brenda një dhome me drita të kuqe

një natë prostituta e parë i ishte rrëfyer:

seksin me para e kam bërë për kureshtje

nëpër bodrumet e mykura të qytetit

më vonë e kam vazhduar pafund

derisa s’kisha kohë ta pastroja krevatin

sepse klientët më prisnin në radhë

burri që hante djathë zviceran

çdo natë shkonte ta takonte prostitutën

se i dukej sikur vetëm atë e priste

ruana o Zot, dashuria për të e kishte çmendur

edhe kur duhma e rëndë e spermës së klientëve

ia zinte frymën

ditën tjetër kur binte përsëri terri

në të njëjtin rrugë në të njëjtin trotuar

ajo dhe burri që hante djathë zviceran takoheshin

pa e kuptuar se jeta e secilit s’ishte më tepricë

ishte një fund që po u afrohej çdo natë

pa menduar se kur të vdesin

emri i tyre nuk do të gjendet i shënuar në gur varri

pa menduar se s’kishte kush

t’ia ndizte një qiri të zakonshëm

t’ia mbulonte trupin e tyre lakuriq që ishte mërdhirë

kur një tis i ftohtë bore ua mbulonte gjurmët

një mëngjes burrin që hante djathë zviceran

e gjetën të gozhduar nën urën e vjetër

me një valixhe të zbrazët në dorë

me disa fotografi të grisura…

një adresë që tashmë nuk ekzistonte

(27.05.2023)