Nga një bazë për kontrabandistët që menaxhonin trafikun e njerëzimit, duke dërguar deri në 40 gomone plot me njerëz të dëshpëruar në brigjet e Puglias, në një aleat strategjik të Italisë për të frenuar fluksin e emigrantëve.

Kjo është shëmbëlltyra e Shqipërisë, e cila do të presë në territorin e saj dy qendra me juridiksion italian për njerëzit e shpëtuar në det, rezultat i një marrëveshjeje të shpallur nga kryeministrja italiane, Giorgia Meloni dhe ai shqiptar, Edi Rama.

Megjithatë, vetë Shqipëria ishte për një kohë të gjatë vendi i organizatave ndërkombëtare kriminale që përfitonin nga trafikimi i qenieve njerëzore, duke grumbulluar mjete të vjetra detare për t’i shndërruar në varka për t’u drejtuar drejt brigjeve të Salentos dhe duke përdorur një flotilje gomonesh të aftë për të kaluar disa orë Kanalin e Otrantos.

Një histori e gjatë e shënuar me nisje dhe ndjekje, ulje dhe mbytje anijesh, përplasje dhe trajektore të çmendura të projektuara në Adriatik, tragjedi si ajo e 28 marsit 1997, ku vdekjet e konfirmuara ishin 57.

Por edhe më parë kishte kalime të tjera dhe viktima të tjera, mbytje të tjera anijesh dhe arratisje të organizuara.

Zbarkimi i Vlorës në 1991

Historia e emigracionit nga Shqipëria në Puglia daton në fillim të viteve nëntëdhjetë, një emergjencë që iu zbulua botës me hyrjen në portin e Barit të anijes së Vlorës.

Ishte 8 gusht 1991, në atë anije të vjetër tregtare të transformuar 20 mijë shqiptarë gjetën vend.

Më pas, skenari ndryshoi në mënyrë progresive: nga zbarkimet masive kaluam në kalimet me gomone, në mjete gjithnjë e më të fuqishme dhe më të shpejta, autentike të detit që goditën brigjet e Salentos së poshtme.

Strategjia italiane

Një emergjencë që qeveria italiane është përpjekur ta frenojë duke vendosur gjithashtu ushtrinë në bregdetin e Puglias dhe duke intensifikuar marrëveshjet diplomatike për të parandaluar nisjet.

Dhe kështu njerëz të dëshpëruar nga Kosova mbërritën në Puglia me anije turistike të vjedhura nga Mali i Zi aty pranë, por edhe refugjatë nga Lindja e Mesme.

Urgjenca vazhdoi, e shënuar nga faqe të tjera dramatike dhe netë solidariteti si ajo e 24 janarit 1999, kur në Kastro, njerëzit dolën në rrugë dhe hapën dyert e shtëpive të tyre për të ndihmuar burrat, gratë dhe fëmijët.

Kontrollet janë bërë gjithnjë e më të forta, po ashtu edhe aktiviteti diplomatik, shoqëruar me bashkëpunim të ngushtë ndërkombëtar mes prokurorëve italianë dhe shqiptarë.

Derisa bazat e gomoneve u çmontuan dhe urgjenca, edhe nëse rruga e anijeve me vela nga Turqia ende duket mbi Puglia, u zhvendos në anën tjetër të Mesdheut.

Marrë nga “Corriere Della Sera”, përshtatur për Albanian Post