Në vitin 1962, një komandant i nëndetëseve sovjetike gati urdhëroi një lëshim bërthamor, tregojnë rrëfimet e reja të përkthyera.

Tai, komandanti i një nëndetëse sovjetike të armatosur me armë bërthamore ra në panik dhe iu afrua nisjes së një siluri bërthamor gjatë krizës së raketave kubane 60 vjet më parë, pasi u verbua dhe u çorientua nga taktikat agresive të SHBA-së, sipas dokumenteve të përkthyera rishtazi, shkruan The Guardian.

Shumë historianë bërthamorë pajtohen se 27 tetori 1962, i njohur si “e shtuna e zezë”, ishte dita kur bota iu afrua katastrofës bërthamore, pasi forcat amerikane detyruan një bllokadë në Kubë për të ndaluar dërgesat e raketave sovjetike.

Në të njëjtën ditë, një aeroplan spiun U-2 u rrëzua mbi ishull dhe një tjetër u zhduk mbi Siberi kur piloti humbi rrugën.

Gjashtë dekada pas “ditës më të rrezikshme të botës”, zbulimi i javës së kaluar se një avion luftarak rus qëlloi një raketë pranë një avioni mbikëqyrës të përbashkët britanik Rivet mbi Detin e Zi, ka rritur edhe një herë shqetësimet se llogaritja e gabuar ose aksidenti mund të shkaktojë përshkallëzim të pakontrolluar.

Në tetor 1962, SHBA dërgoi forcat e saj anti-nëndetëse për të gjuajtur nëndetëset sovjetike që përpiqeshin të kalonin përmes “karantinës” të vendosur në Kubë.

Momenti më i rrezikshëm erdhi kur një nga ato nëndetëse, B-59, u detyrua të dilte në sipërfaqe natën vonë në detin Sargasso për të rimbushur bateritë e saj dhe e gjeti veten të rrethuar nga shkatërruesit amerikanë dhe avionët anti-nëndetëse që qarkullonin sipër, shkruan abcnews.al.

Në një rrëfim të përkthyer rishtazi të një prej oficerëve të lartë në bord, kapiteni i klasit të dytë Vasily Arkhipov, përshkruante skenën.

“Mbi fluturimet me avionë vetëm 20-30 metra mbi kullën e nëndetëses, përdorimi i prozhektorëve të fuqishëm, zjarri nga topat automatikë (mbi 300 predha), hedhja e ngarkesave në thellësi, prerja para nëndetëses nga shkatërruesit në një distancë të rrezikshme të vogël, synonte armët në nëndetëse, “kujtoi Arkhipov, shefi i shtabit të brigadës së 69-të të nëndetëseve.

Në llogarinë e tij, të dhënë për herë të parë në 1997, por të publikuar për herë të parë në anglisht nga Arkivi i Sigurisë Kombëtare në Universitetin George Washington, komandanti i nëndetëses, Valentin Savitsky, humbi nervat e tij.

Arkhipov tha se një nga avionët amerikanë “ndizte prozhektorët e fuqishëm dhe verboi njerëzit në urë në mënyrë që sytë e tyre të lëndoheshin”.

“Ishte një tronditje,” tha ai. “Komandanti fizikisht nuk mund të jepte asnjë urdhër, as nuk mund të kuptonte se çfarë po ndodhte.”

Një zyrtar i administratës amerikane u tregon anëtarëve të Këshillit të Sigurimit të OKB-së një pamje ajrore të një prej bazave kubane të raketave me rreze të mesme veprimi më 26 tetor 1962.

Arkhipov shtoi: “Komandanti mund të kishte urdhëruar instinktivisht, pa u menduar një “zhytje emergjente”; pastaj pas zhytjes, pyetja nëse avioni po gjuante në nëndetëse apo rreth saj nuk do t’i dilte në kokë askujt. Kjo është luftë.”

Në rrëfimin e tij, Arkhipov e hodhi poshtë rolin e tij dhe sa afër komandanti i nëndetëses B-59, Savitsky, erdhi në lëshimin e një nëndetëseje të vetme me majë bërthamore. Megjithatë, Svetlana Savranskaya, drejtoresha e programeve ruse të Arkivit të Sigurisë Kombëtare, intervistoi një komandant tjetër të nëndetëseve nga e njëjta brigadë, Ryurik Ketov, i cili tha se Savitsky ishte i bindur se ata ishin nën sulm dhe se lufta me SHBA kishte filluar.

Komandanti ra në panik, duke bërë thirrje për një “zhytje urgjente” dhe për përgatitjen e silurit numër një me kokën bërthamore. Megjithatë, për shkak se oficeri sinjalizues ishte në rrugë, Savitsky nuk mundi të zbriste menjëherë shkallët e ngushta përmes kullës lidhëse dhe gjatë atyre pak çasteve hezitimi, Arkhipov kuptoi se forcat amerikane po sinjalizonin në vend që të sulmonin, dhe qëllimisht qëlluan për anën e nëndetëses.

“Ai thirri Savitsky dhe i tha: “qetësohu, shiko se po sinjalizojnë, nuk po sulmojnë, le të kthejmë sinjalin”. Savitsky u kthye mbrapa, pa situatën, urdhëroi oficerin sinjalizues të kthente sinjalin, “tha Savranskaya.

Ajo shtoi se dy oficerë të tjerë do të duhej të konfirmonin çdo urdhër nga Savitsky përpara se silurja bërthamore të mund të ishte nisur.

Në një konferencë në Havanë në vitin 2002, John Peterson, një toger në USS Beale, shkatërruesi më i afërt me nëndetësen ruse, tha se ai dhe ekuipazhi i tij kundërshtuan urdhrat e tyre për të përdorur vetëm mbushje në thellësi, të cilat sapo bënë një zhurmë të fortë. Kështu ata futën granata dore në tuba tualeti, të cilat do ta mbanin kunjat poshtë për disa qindra metra përpara se të shpërbëheshin dhe të shkaktonin shpërthimin e granatës pranë trupit të nëndetëses, shkruan abcnews.al.

Oficeri i inteligjencës sinjalizuese ruse në B-59, Vadim Orlov, tha se përvoja ishte si të ishe brenda një kazani nafte të rrahur nga një vare.

Oficerët dhe ekuipazhi tashmë ishin të rraskapitur. Ata kishin lundruar gjatë gjithë rrugës nga veriu i largët rus, në nëndetëse që nuk ishin përshtatur për ujëra të ngrohta. Temperaturat e brendshme në ndarjen e motorit u rritën deri në 65 gradë Celsius, me nivele të dioksidit të karbonit disa herë normale dhe kishte shumë pak ujë të pijshëm, kujton Arkhipov.

Shpëtuam “kryesisht për shkak të fatit”

Incidenti B-59 ishte vetëm një nga krizat e asaj dite. Një U-2 u zhduk mbi Siberi kur piloti humbi kushinetat e tij, i verbuar nga aurora borealis dhe i mashtruar nga mosfunksionimi i busullës afër polit verior.

Disa avionë përgjues F-102 u përpoqën për të mbrojtur U-2, por shefat e përbashkët të shtabit që dhanë urdhrin për lëshimin e tyre nuk ishin të vetëdijshëm se kishin qenë të armatosur me raketa bërthamore si një çështje e natyrshme pasi niveli i alarmit u ngrit në Defcon 2.

Disa minuta më vonë, shefat e përbashkët dëgjuan se një tjetër U-2 ishte rrëzuar mbi Kubë dhe supozuan se ishte një përshkallëzim i qëllimshëm nga Moska. Në fakt, urdhri ishte dhënë në mënyrë të pavarur nga dy gjeneralë sovjetikë në Kubë. Shefat e përbashkët nuk ishin gjithashtu në dijeni se kishte 80 koka bërthamore në raketat tashmë në Kubë, kur ata dhanë rekomandimin e tyre që SHBA të kryente sulme ajrore dhe më pas një pushtim të Kubës.

Rekomandimi u anulua nga presidenti John Kennedy, pasi negociatat me përfaqësuesit sovjetikë, disa prej tyre në një restorant kinez në Uashington, po përparonin, duke çuar përfundimisht në tërheqjen e raketave sovjetike nga Kuba ndërsa raketat amerikane u tërhoqën nga Turqia.

Tom Collina, drejtor i politikave në Ploughshares Fund, një grup mbrojtës i çarmatimit, tha se e shtuna e zezë “na kujton se arsyeja që ne kemi dalë nga gjëra të tilla në të kaluarën është kryesisht për shkak të fatit”.

Presidenti John F Kennedy diskuton krizën e Kubës në tetor 1962.

“Ne kishim një menaxhim të mirë, kishim disa mendimtarë të mirë,” tha Collina, bashkëautore e The Button, një libër mbi garën e armëve bërthamore.

“Por në thelb, ne patëm fat në situatat më të afërta ku mund të ishim përfshirë në luftë bërthamore.”

Në incidentin mbi Detin e Zi më 29 shtator të këtij viti, dy avionë luftarakë rusë Su-27 vunë në hije një aeroplan mbikëqyrës elektronik të përbashkët të Forcave Ajrore Mbretërore, Rivet Joint dhe njëri prej avionëve rusë lëshoi ​​një raketë, shkruan abcnews.al.

Forcat ajrore ruse hetuan dhe pretenduan se ishte rezultat i një mosfunksionimi teknik.

Zyrtarët britanikë nuk janë të bindur se ishte një aksident, por komunikimet e përgjuara bënë të qartë se kontrollorët rusë tokësorë ishin të tronditur nga ajo që ndodhi, duke sugjeruar se nëse ishte një shfaqje e qëllimshme e forcës, ishte vendimi i pilotit, dhe jo një urdhër nga Moska.

Takimi i ngushtë shkaktoi një vizitë të paplanifikuar në Uashington më 18 tetor nga ministri i mbrojtjes i Mbretërisë së Bashkuar, Ben Wallace, për të koordinuar përgjigjet në rast të një llogaritjeje të gabuar ose përplasje aksidentale midis NATO-s dhe forcave ruse, dhe për të kërkuar marrëveshjen e Uashingtonit për rifillimin e MB.