Ismail Syla 

Mbrëmje e paharrueshme në shtëpinë e veprimtarit të përkushtuar të çështjes kombëtare, z. Gani Koci, i cili me optimizëm të çeliktë po e mund një sëmundje të rëndë, duke i ndenjur përballë me fuqinë morale, kujdesin maksimal shëndetësor dhe me përkrahjen e parreshtur të familjes së tij të ngushtë, vajzave dhe djalit, Ulpianit si dhe bashkudhëtares së tij besnike, zonjës Sanije.

Gani Koci është ndër organizatorët më të rëndësishëm të demonstratave në konviktet e Qendrës së Studentëve më 26 mars 1981. I burgosur dhe i dënuar, ai qëndroi burrërisht në burgjet jugosllave, duke u bërë model qëndrese dhe kryeneqësie kudo që e shpunë në burgje.

Pas daljes nga burgu, Gani Koci ishte ndër emrat më të njohur të ish të burgosurve politikë. I angazhuar në formacionin politik masiv, siç qe në atë kohë Lidhja Demokratike e Kosovës, ai dhe kontribut të shquar, por gjithmonë e ruajti boshtin e tij politik dhe vertikalitetin edhe në kohë ndryshimesh të rëndësishme në Kosovën e okupuar rëndë nga regjimi serb.

Kur u sos sokaku i veprimit politik, Gani Koci hoqi kapelën partiake dhe vuri atë ushtarake që në daljen publike të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. La komoditetin e jetës “urbane” në Prishtinë dhe kaloi në UÇK në Zonën e Drenicës deri në përfundim të luftës. Fillimisht la në Prishtinë gruan me vajza, për t’i sjellë më vonë në terrene lufte përgjatë gjithë periudhës së luftës 1998/99.

Detyrën e çlirimtarit e kreu me përgjegjësi dhe ndërgjegje të lartë. Pas luftës bëri jetë pa pretendime maksimaliste, por natyrshëm kreu obligime dhe detyra që iu besuan, si në Kuvendin e Kosovës, si në pozita të merituara qeveritare. Në Partinë Demokratike të Kosovës qe zë autentik, i drejtë, transparent dhe aspak i i kamufluar me mantelin e oportunizmit. Në të gjitha debatet e Këshillit Drejtues, Gani Koci që zë i guximshëm, i vetvetes, transparent dhe kurrë profil ambiguitiv.

Përgjatë karrierës normale politike kurrë nuk e fshehu pezmin atëherë kur gjërat nuk ecnin si duhet, por asnjëherë nuk e shqelmoi formacionin politik për teke egoiste, ambicie individuale, duke tejkaluar grackën e shpirtngushtësisë dhe kurthin e lakmisë.

I pensionuar sipas ligjit të moshës, Gani Koci po bënte jetë të qetë, pot një ditë botërisht e shpalosi faktin se po vuante nga sëmundja e trishtë e kancerit në mëlqi. Ky lajm qe një bombë në veshët e miqve.

Me marrjen e terapisë, me kujdesin rigoroz Gani Koci po e mund sëmundjen. Si duket çdo ditë e më shumë shenjat e stopimit të saj po bëhen të dukshme.

Gjatë kësaj mbrëmjeje na ra të kujtojmë kapituj të ndryshëm jetësor,ë të ndriçojmë elemente biografike edhe më shumë, si rezultat i ndejës së gjatë. Ganiu është shumë i kthjelltë, i vëmendshëm, i gjallë dhe energjik. Ky vitalitet bëri që në vend të ndejës një orëshe, të zgjatet biseda deri pas mesnate.

Kjo bisedë ka në vetvtete misterin e saj. Nuk është bisedë e MALLIT TË JETËS. Jo, është bisedë e normalitetit të jetës. Bisedën e “mallit të jetës” e kisha përjetuar me mikun tim të shtrenjtë Beqir Hajrizin nga Bradashi i Podujevës. Sëmundja në mushkëri e kishte vënë shtratin e mallit të jetës. Nostalgjia e ndërthurur me fije testamentesh, fjali të urta sintetizuese që zbërthejnë kuptimin e jetës… e plot ripërtypje segmentesh nga jeta e kaluar… shfaqeshin dhjetë vjetë më parë, kur e vizituam Beqir Hajrizin, së bashku me mikun e përbashkët, Fadil Uka…

E mbrëmë, biseda e gjallë me Gani Kocin, normalitetit, koncentrimi dhe rrjedha dinamike e saj tregojnë se Ganiu, pavarësisht të gjithave, nuk ka kohë përtë lejuar rrjedhjen e rrymave të dëshpërimit…

Në fund, me një dozë të shtuar vullneti vjen momenti kur duhet t’i them natën e mirë, dhe të përshëndetemi pa frikë dhe nostalgji, përkundrazi, me një grusht kokrra kumbullash dhe një qese me kokrra domatinash të rritura në kopshtin e oborrit të tij, më uron natë të mirë.

E, ç’të them tjetër, pos “Rrofsh sa malet o Gani Koci!”