Avni Azizi

Si ëndrrat e mjegullta
Si psherëtima të paqarta
Ato u shkrinë në heshtje
U fshehën vitet
Dhe gjithë lulet e bardha
Ato më të bukurat
Erërat e zemëruara
I morën me vete

U shtrydhën ditët
Si një shpirt i mpirë
Rrëshqitën nëpër muzgje
Sikur të ishin pëshpëritje
Dhe çastet e mira
Ato më të këndshmet
Stuhitë e mërzitura
Me fjongo të zeza i lidhën

U ngatërruan orët
Nëpër flokët e thinjura
Ujëvarat e ndarjeve
Rrodhën nëpër botë
Veç shpresat mbetën
Si imazhe të ndritura
Ultësira të buta
Dhe sytë e erës pa lot

Pemët në dimër

U zhveshën pemët si gënjeshtrat
Pa ndjenja dhembshurie ndaj reve të varura
Dhe rrezeve të cilat ndryshe shkëlqejnë

Ndonëse ato nuk e humbën artin e tyre
Pa ndonjë pengesë në lojën e zjarrtë
Sikur fshehën ndjenjat e thella

Netëve ndoshta flenë dhe shohin ëndrra
Dhe të mbuluara me batanije dëbore
Rilindjen e tyre presin

Nëpër vështirësitë e lindjeve
Ato do të shkrijnë akullin dimëror në zemër
Duke ëndërruar për stinën e kujtimeve

Pemët në heshtje sikur pëshpëritin
Mësoni nga ne të keni forcën e trungut
Rezistencën nga degët

Pemët në dimër duken si hieroglifë të kohës
Me gjithë rrënjët e tyre shtrihen në të kaluarën
Me gjitha degët në të ardhmen

Dhe diku në thellësitë e tyre të thella zgjohen
Muzika pranverore nën rreze është duke fjetur
Vërshimet e lumenjve shuajnë yjet e ndezur

Në fortesën e pishave

Si një bastion gjelbërimi
Pishat qëndrojnë të heshtura
Përballë reve si flotë ajrore

Pa jehona krenarie
Vështrojnë kodrat e zhveshura
Dhe në gjoks ndjejnë goditjet
Nga stuhitë e përdredhura

Diku në mjegullën e pyllit
Në gjurmët e shtigjeve
Nën dritën e yjeve
Nuk u shpartalluan
As para dramave
As vështirësive

Ato u fishkëllyen u goditën
Por qëndruan në këmbë
Denjësisht e pa klithma

Pishat janë ëndrrat e pyjeve
Të cilat në heshtjen e tyre
Shfaqin biografinë e diejve