Poezi nga: Andre Frenaud (nga përmbledhja “Nuk ka Parajsë”, 1962)
Përktheu: Mensur Raifi

Ku është atdheu im? Është në poezi.
Nuk ka vend tjetër ku dua të pushoj.
Varr i gjallëruar me rrjedhë lëngjesh.
Jeta ime e vdekur aty këndon gjithë me zë
të freskët
Merre në zërin tënd, do të dëgjosh të
bërtasë
gjithësia që me afsh aty ndërtoi folenë
dhe iku në tollovi. Në cicërimën e
çuditshme
të zogjve e njoha veten dhe u linda përsëri
me rrufe, e cila më tret në unitet
me fjalën time të re.
Ja ky është atdheu im, qafore e vdekjes sime,
nderimet që i erdhën njeriut të lënë në
harresë,
djep i rrezatuar ku nuk frikohem kurrë.
Një kështjellë e shumëfishtë që e yllëzon
natën e gjatë
me energjinë e gjithçkafes në dhembjen e
pambarim
ia zë vendin shtresës, veprimi as dashuria
s’janë të kota,
bota komunikon me njeriun.

Ku është atdheu im? Është rreth e rrotull
shtegut.
Rajonet kryqëzohen, ndonjëherë koha
hapet e tëra.
Kam luftuar me tokën, m’u rritën forcat.
Tërbimi ngec para përpjekjes, afshi
kuptimësohet.
Nëse nuk më dërmon, fatkeqësia duhet të
shkëlqejë.
Vazhdoj shtegut, kam besim, shikoj qartë.
Kam unë ca lëndime, pres të tjera vuajtje.
Pres të tjera gëzime, përshëndes jetesën.
Çdo send e kam atdhe dhe mund ta marr
në shpinë.