Poezi nga: Eugenio Montale
Përktheu: Anton Papleka

Më vret ndërgjegjja ngaqë kam shtypur
një mushkonjë në mur, një thnegël në truall.
Më vret ndërgjegjja, por ja ku kam veshur kostum të errët
Për të shkuar në një kongres, në një pritje.
Ndiej dhimbje për gjithçka, edhe për skllavin e stërkequr
që më jep këshilla për të marrë pjesë diku,
ndiej dhimbje për leckamanin, të cilit nuk i dhashë lëmoshë,
ndiej dhimbje për marrokun
që kryeson administratën.