Të dashur dhe të nderuar familjarë, miq, shokë dhe shoqe të Melisës,

Ju faleminderit që sot jeni bashkuar në këtë festë të librit!

Këto dy vepra të Melisa Lipajt, të cilat po i përurojmë sot, janë surpriza të këndshme dhe të bukura letrare. Janë shkruar prej një autoreje të re në moshë, por me një imagjinatë që nuk njeh kufij dhe me një ndjeshmëri të pazakontë për moshën e saj.

Melisa, edhe në novelë, edhe në dramë, endet midis dy botëve, asaj të fantazisë dhe realitetit, duke dëshmuar një talent të lindur për të krijuar univers dhe histori që qëndrojnë gjatë në mendjen e lexuesit.

Novela e saj “Masquerade of Hearts” përbëhet nga kapituj me tituj herë poetikë, herë prozaikë. Janë tituj misteriozë që na tërheqin vëmendjen që në faqen e parë. Që nga “It never ends”, “Whispers of love”, e deri te “The forgotten library”, Melisa ndërton një udhëtim emocional ku zemra, kujtesa, humbja, ëndrrat dhe shpresa marrin formë përmes gjuhës simbolike dhe atmosferike.

Struktura e novelës është e fragmentuar në skena të shkurtra, pothuajse si mozaikë ndjenjash. Kjo i jep veprës një ritëm të veçantë: herë i butë, herë dramatik, herë i mbushur me mister. Autores i vihen re dy cilësi të rralla për krijues të moshës së saj: aftësia për të krijuar imazhe të forta emocionale dhe instinkti i natyrshëm narrativ.

Përmes titujve të novelës si “Echoes of a heartwarming melody”, “A map of broken pieces” dhe “Walking in the rain”, lexuesi përballet me një botë ku dashuria është një enigmë e bukur, ku plagët shndërrohen në forcë dhe ku çdo personazh kërkon një vend ku zemra e tij më në fund mund të pulsojë lirshëm.

Edhe në titujt e tjerë të novelës Melisa udhëton drejt territorit të fantazisë, duke përfshirë elemente magjie, objekte të mistershme dhe ambiente enigmatike si “The alchemist’s lab”, “The eternity stones” dhe “The forgotten library”. Këta tituj dëshmojnë se imagjinata e saj e tejkalon realitetin dhe e shtyn lexuesin drejt një bote ku e pamundura merr kuptim.

Stili i Melisës është i thjeshtë, i pastër, emocional dhe shpesh poetik. Të habit mënyra se si ajo arrin të trajtojë tema të ndërlikuara – si humbja, mungesa, dashuria e ndaluar, kujtimet dhe rritja – me një pjekuri që nuk pritet nga një autore kaq e re.

“Masquerade of Hearts” nuk është vetëm një histori; është një ftesë për të hyrë në labirintin e zemrës së njeriut. Është prova se talenti nuk njeh moshë dhe se krijimtaria, kur rritet e ushqehet, mund të bëhet një dritë e fortë në të ardhmen.

Melisa Lipaj paraqitet si një zë i ri, i freskët dhe premtues në letërsinë e të rinjve – një autore që ia vlen të ndiqet me vëmendje.

Edhe vepra e saj tjetër, “Dritë në errësirë”, është një dramë për fëmijë që, ndonëse e thjeshtë në rrëfim, mbart një thellësi emocionale të jashtëzakonshme, duke u bërë një prej atyre veprave që u flasin njëkohësisht fëmijëve dhe të rriturve. Autorja ndërton një botë ku dashuria, humbja dhe qëndresa njerëzore shpalosen nëpërmjet gjuhës së butë, skenave të ngrohta dhe mesazheve që çelin dritë edhe aty ku errësira duket e pakalueshme.

Në qendër të dramës janë Zana dhe Gjini, dy figura të formuara me finesë, që përfaqësojnë dy qasje të ndryshme ndaj jetës: Zana — e fortë, e heshtur, e mbyllur në detyrimet e saj familjare; Gjini — i hapur, bujar dhe i gatshëm ta shohë botën me dritë edhe kur realiteti është i vështirë. Lidhja e tyre, e ndërtuar dalëngadalë nga një seri takimesh të vogla e delikate, krijon një atmosferë ku fëmijët mësojnë se si dashuria lind nga respekti dhe jo nga imponimi.

Në këtë vepër autorja i jep peshë të madhe dialogut të pastër dhe skenave të përditshme, të cilat i kthehen fëmijës së sotëm në një lloj pasqyre të vlerave familjare që po humben: ndihma, bashkëpunimi, përkushtimi ndaj njëri-tjetrit. Fshati buzë lumit ku zhvillohet historia nuk është vetëm një dekor rural, por një komunitet i gjallë, me zërat, paragjykimet dhe thashethemet e tij – elemente që i japin veprës strukturë dramatike dhe tension shoqëror.

Kulmi i dramës nuk është një skenë e rëndë për fëmijët, por një mësim i kujdesshëm për mënyrën si jeta mund të ndryshojë brenda një çasti dhe si dëshirat tona përballen me realitetin. Këtu fillon shfaqja e “dritës në errësirë”: forca e Zanës, premtimi për të rritur Kaonën me dashurinë e të dy prindërve, e bën dramën jo histori dhimbjeje, por histori mbijetese emocionale.

Karakteri i Kaonës, vajzës së tyre, është ndoshta pika më e ndritshme e dramës: fëmijë e qeshur, e zgjuar, e pastër – një simbol i shpresës dhe vazhdimësisë. Përmes saj autorja dëshmon se edhe kur dikush shuhet, dashuria e tij mbetet e pranishme në ata që jetojnë.

“Dritë në errësirë” është një dramë e përshtatshme për skenën teatrore, sidomos për klasat e mesme dhe grupet amatore të teatrove për fëmijë. Ajo kombinon elementë të thjeshtë shfaqjeje me temë të fuqishme edukative: vlerat familjare, rëndësinë e mbështetjes, kurajën për ta përballuar humbjen dhe forcën që lind nga dashuria.

Në thelb, kjo dramë i mëson fëmijët, por edhe të rriturit, se drita nuk është mungesa e errësirës, por aftësia për ta sfiduar atë. Dhe kjo është pika ku vepra e autores arrin t’i kapërcejë kufijtë e një rrëfimi të zakonshëm, duke u shndërruar në një udhëtim të brendshëm që i mbetet lexuesit gjatë.

Berat Dakaj, redaktor i librave