DAN KOSUMI

NË KËRKIM TË KOKËS SIME

Një ditë, mujshëm,

m’i thyen dyert e kullës.

Në sytë e gjyshit dhe gjyshes

pashë si u këputej shpirti…

Sa herë në këtë jetë ishin përballur me bishat,

mallkonin,

pse janë gjallë,

pse e pritën atë ditë…

Një mëngjes,

sapo kishte lindur bebja e diellit,

në sytë e babës dhe nënës,

sa e ndjeva dhimbjen.

Nga duart e tyre na nxorën e na morën një e nga një,

në rrugën pa kthim na nisën,

…s’u pamë më kurrë!

Atë ditë,

motrës iu shuan ëndrrat,

e shkretë mbeti.

Në sytë e saj pash rrëke dhimbjesh,

lotët e saj filigrane…

Asaj dite iu ngjit dhimbja

e shpresa si Sizifi,

ngjitej e zbriste,

tatëpjetë kodrinës së jetës.

…Dielli po perëndonte më herët, duke u mbledhur

në sytë e burrave duarlidhur e zemërshqyer.

Burri….

Plagët mbetur shpërndarë rrugëve të Evropës.

Erdhi a s’erdhi liria?

Po cila ish fytyra e saj?

Kush e pa?

Ne, burrat, ne të zgjidhurit e lidhur skajshëm?

Ah, Kosovë, mos ma rrëfe mëkatin tim!

S’të frymova dot të lirë, as dje, as sot…

Eshtrat më dergjen larg teje, moj e Mirë…

Varri im aty tek ti është bosh…

Pa kokën time s’kam si kthehem tek ti…

Ma morën hienat Ballkanit tim,

Koka ime-

-trofe,

turpi i këtij shekulli…

nuk prehem i qetë

do kërkoj kokën time…

E dua në Atdhe…

(Kjo poezi është botuar në sprovën për antologji “Dritë mbi plagë”, botuar nga Qendra “Gjenocidi në Kosovë – Plagë e Hapur”, Gjenevë, 2020. Në ditët në vijim, duke nisur nga 13 nëntori, në gazetën “Epoka e re”, në portalin online të saj dhe në formatin Pdf po të saj, për çdo ditë do të botohen poezitë e autorëve të botuara në këtë përmbledhje)