Gjermania dhe Italia, të cilat zotërojnë respektivisht rezervat e dyta dhe të treta më të mëdha të arit në botë pas Shteteve të Bashkuara, po rishikojnë sigurinë e këtyre pasurive kombëtare në një klimë gjithnjë e më të paqëndrueshme gjeopolitike. Me 3.352 tonë dhe 2.452 tonë ar në pronësi, të dyja vendet mbajnë një pjesë të konsiderueshme të këtij thesari jashtë kufijve të tyre – shumica ruhet në Rezervën Federale të Nju Jorkut, në zemër të Manhattanit.

Ky praktikë daton që nga Lufta e Ftohtë dhe ishte parë dikur si një masë mbrojtëse ndaj kërcënimeve sovjetike dhe si shprehje besimi në stabilitetin ekonomik të SHBA. Sot, megjithatë, këto premisa janë vënë në pikëpyetje.

Rreth 37% e arit të Gjermanisë dhe 43% e arit të Italisë vijon të mbahet në SHBA, duke ngritur shqetësime të reja përballë përplasjeve të reja ushtarake afër kufijve të BE-së, tensioneve në rajonin e Hormuzit dhe politikave të paparashikueshme të Donald Trump, i cili mbetet një figurë dominuese në skenën ndërkombëtare.

“Na shqetëson seriozisht mundësia që politika të ndikojë mbi pavarësinë e Rezervës Federale,” deklaroi Michael Jäger, president i Shoqatës Evropiane të Tatimpaguesve, duke bërë thirrje që ari të kthehet në territorin evropian.

Kjo debat aktual ka rihapur gjithashtu çështje të pazgjidhura historike. Dokumente të deklasifikuara tregojnë se 154 tonë ar nazist kaluan përmes Zvicrës, Spanjës dhe Portugalisë gjatë Luftës së Dytë Botërore, me një pjesë që përfundoi në SHBA si pjesë e rindërtimit përmes Planit Marshall. Ndërkohë, fati i “arit të Dongo-s” – thesari i Benito Musolinit i përbërë nga lingota, bizhuteri dhe valutë – mbetet ende i paqartë, pasi shumica e tij u zhduk në rrethana misterioze në vitin 1945.

Megjithatë, për Gjermaninë dhe Italinë, fokusi është sot te garancia e kontrollit të plotë të rezervave brenda kufijve kombëtarë, si një masë për të përballuar krizat e ardhshme ekonomike dhe politike. Kontrolli mbi arin kombëtar po shndërrohet në një çështje të sovranitetit – jo vetëm të financave.