Kjo vajzë ka pasur 2 000 kandidatë për martesë.

Princesha Qajar u konsiderua simboli i pakonkurrencë i bukurisë në Persi gjatë viteve 1900.

Përkufizimi i bukurisë ka evoluar në mënyrë drastike me kalimin e kohës.

Çdo vend ka versionin e tij se si duhet të duket një grua që të konsiderohet e bukur.

Në Persinë e shekullit XIX standardet perëndimore të bukurisë nuk ishin mbizotëruese.

Sigurisht, ata kishin standardet e tyre të bukurisë dhe konceptin e tyre të bukurisë.

Sa më mashkullore të ishte një grua aq më e bukur konsiderohej.

E kundërta ishte edhe për burrat.

Gratë me shfletime të rënda dhe mustaqe të zbehta konsideroheshin aq tërheqëse saqë ato ndonjëherë pikturoheshin.

Në portretet e të dashuruarve të shekullit XIX, gjinitë janë pak të dallueshme, të identifikuara vetëm nga shamia e tyre.

Por, pasi Irani filloi të ishte më modern, si më i perënduar, këto standarde bukurie humbën.

Standardet e bukurisë perëndimore filluan të ishin më dominuese dhe homoseksualizmi nuk lejohej më.

Tani drejtojeni shikimin nga Princesa Qajar, e cila u konsiderua simboli i fundit i bukurisë në Persi gjatë fillimit të viteve 1900.

Në fakt, 13 të rinj vranë veten sepse ajo refuzoi dashurinë e tyre.

Kjo është vajza e Mbretit të Iranit, Abdunasir Shah, i Dinastisë Kaxhare (viti i mbretërimit 1848-1896).