BRENGË

Besoja se do të takohemi sërish

Se ndiej të të rrëfehem për kohën e munguar

Se kam, eh, çfarë të të them si i penduari në kishë

Para teje, megjithatë, ndihem shumëfish më i mëshiruar

Të të takoja doja doemos

Se kisha mall për ty

(Oh, sa më mungon!)

Gjithë brengat e mijëvjeçarit që kisha ndryrë

Ngadalë, ngadalë doja të t’i shpalos

Të ta prekja dorën e të ta puthja me buzët valë

(Ende ndiejnë dorën tënde magji)

Orët shkonin e vinin, të heshtur krejt pa fjalë

Shpresoja të të sillnin e të çmallesha me sytë e tu kaltri

Ja që s’qe e thënë të takohemi sërish

Sot dita më qe e mërzitshme sa s’ka

Gjithë çka shikoja më dukej e trishtë

Si i fandaksur pyesja: pse s’vjen, pse s’vjen muza pra

ÇAST

Kur bashkuam duart

Urë e ylbertë për shpirtrat tanë

Dora jote mbi dorën time

Nuk ishte thjesht dorë

As ora kur prekëm duart

Nuk ishte thjesht përmasë e kohës, por ishte orë