Elife Luzha

SFIDË

Stinës së rrebeshtë u nisa për te ti

Qielli i tendosur ishte pa ngjyrë

Ndër shkreptima rrufesh e mugëtirës nxirë

Për një rreze drite sa mote në kërkim

Me vrullin e mallit e lotin e valë ia beha

Si kopsht me trëndafila të të gjej s’e kam pritur

Por jo as kështu të sfilitur nga dhimbjet det

Në pritje të një dite të bardhë për të lindur

Më sëmboi shikimi yt i vranët vetullngrysur

Ndjenjë e trandur hidhërimi si thikë më shpoi

Sa shumë desha të t’i zbus plagët që të kanë molisur

Po pa frymë mbeta mes dhimbjeve të zjarrta të lindjes

Tragës së gjakut amaneti na përtëritet ndër brezni

Damarëve të moteve nga hyjni qiellore lartësuar

Ne bijtë e tu një mijë herë kemi për të lindur

Gjersa dielli të shndrisë mbarë hapësirave të tua

TEJ MË TEJ

Përtej zhurmës së stinëve brengat vejevijnë

Vernisja rreth derës më bie kokëposhtë

Muzgut të purpurt rrëshqasin ditët

Pa pikë hamendjeje a tundimi

Humbellave terrane zhduket dielli

E vitet bëhen ngjyrëlimon

Nga dallgë angështie që duan të më përpijnë

Tek përballem me lulevetminë në çdo stinë

Me duart e mia zemrën ta shpalosa

Ti tej më tej qiellit shikomë

Jam kaltrinë

Kaltrinë