CHARLES BAUDELAIRE

Ah! Ju doni ta dini përse ju urrej! Do ta keni padyshim më të vështirë për ta kuptuar se sa unë për t’jua shpje­guar, sepse kam përshtypjen se jeni shembulli më i mirë që ekziston i kokëfor­tësisë femërore.

Ne kaluam së bashku një ditë të gjatë, por që mua m’u duk e shkurtër. I premtuam njëri-tjetrit që të gjitha men­dimet tona do të ishin të përbashkëta, dhe se të dy qeniet tona që sot e tutje do të shkriheshin në një të vetme. Kjo ëndërr nuk ka asgjë të veçantë përveç faktit se të gjithë njerëzit e kanë parë me sy hapur dhe asnjeri nuk e ka realizuar.

Në darkë ju ishit pak e lodhur dhe donit të uleshim përpara një kafeneje që ndodhej në qoshen e një bule­vardi të ri që ishte ende plot mbeturina ndërtimi, por shpaloste tashmë me krenari bukurinë e tij të papër­funduar. Kafeneja shkëlqente. Gazi, duke përdorur gjithë energjinë e një përurimi, ndriçonte me të gjitha forcat muret me bardhësi verbuese, sipërfaqet e ndritshme të pasqyrave, kornizat dhe harqet e praruara të tavaneve, drerët e vegjël me faqe të fryra që tërhiqeshin zvarrë nga qentë e gjuetisë, gratë e qeshura me një fajkua mbi pëllëm­bën e dorës, nimfat dhe hyjneshat që mbanin mbi kokë fruta, ëmbëlsira dhe mish gjuetie, Hebenë[1] dhe Gani­medin[2] që kishin në krahët e tyre të tendosur amfora të vogla me bavarez[3] ose gota dyngjyrëshe në formë obelisku për akulloret shumëparfumëshe. Gjithë histo­ria dhe gjithë mitologjia ishin vënë në shërbim të makutë­risë.

Në rrugën që ndodhej përballë nesh rrinte si hu gardhi, me një fytyrë të lodhur dhe me një mjekër të zbardhur, një burrë rreth të dyzetave, i cili me njërën dorë mbante një vogëlush, kurse në krahun tjetër një qenie shëndet­ligë që s’mund të ecte. Ai luante rolin e shërbëtorit dhe i kishte nxjerrë fëmijët e tij për të bërë një shëtitje në ajër të pastër. Të tre ishin të veshur me rrecka. Të tre ishin shumë seriozë, dhe ia kishin ngulur të gjashtë sytë e tyre kafenesë së re me të njëjtin admirim, që shprehej në mënyra të ndryshme në varësi të moshës së secilit.

Sytë e babait thoshin:

– Sa e bukur! Sa e bukur! Duket sikur gjithë ari i botës së shkretë ka ardhur këtu mbi këto mure.

Sytë e djaloshit thoshin:

– Sa e bukur! Sa e bukur! Po këtu futen vetëm njerëzit që s’janë si ne.

Kurse sytë e më të voglit ishin aq të magjepsur saqë nuk shpre­hnin gjë tjetër veçse një gëzim të çmendur dhe të pakufishëm.

Autorët e këngëve thonë se kënaqësia e bën shpirtin të mirë dhe e zbut zemrën[4]. Për sa i përket vetes sime, autorët kishin të drejtë këtë herë. Unë jo vetëm që isha i mallëngjyer nga kjo familje, por edhe ndihesha paksa i turpëruar nga gotat dhe kanat tona që ishin më të mëdha se etja që kishim. E drejtova vështrimin te sytë e juaj, e dashura ime, për të lexuar atje men­dimet e mia, te këta sy kaq të bukur dhe çuditërisht të butë, te këta sy të gjelbër dhe tekanjozë, të frymëzuar nga Hëna, kur papritmas ju më thatë:

– Nuk i duroj dot ata tipat atje që i kanë hapur sytë sa një filxhan. A mund t’i luteni pronarit të kafenesë t’i largojë prej andej? Kaq e vështirë është të merremi vesh engjëlli im, kaq të pakomunikueshme janë mendimet edhe midis njerëzve që dashurohen!

Përktheu nga frëngjishtja: Roland Çipa.

Marrë nga numri 24 i revistës “Akademia”.

[1] Hebe, hyjneshë e mitologjisë greke. Bija e Zeusit dhe e Herës dhe gruaja e Herkulit (Herakles). Ajo ua shërbente nektarin hyjnive të Olimpit, i cili së bashku me ambrosinë i bënte ata të pavdekshëm.

[2] Ganumedes, hero i mitologjisë greke. Biri i Trosit, mbretit të Trojës. Ai ndihmonte Hebenë gjatë kohës që ajo shërbente nektarin.

[3] Pije e krijuar nga përzierja e çajit me shurup prej një lloj fieri në vend të sheqerit. Kjo pije u bë e njohur në Evropë nga princat e Bavarisë prej nga rrjedh dhe emri i saj.

[4] Autori e ka fjalën për shkrimtarin francez Pol dë Kok (Paul de Kock) (1793-1871) që shkruante pjesë popullore dhe tekste këngësh.