André Cheniér (1762-1794)

Qani, alciona, edhe zi sot mbani,

Ju, zogj të Tetisit, alciona, qani!

Mirtoja jetovi, vasha Tarentinë,

Një gjemi e shpinte për në Kamarinë;

Atje dasma, këngët, fyejt me dollinë

Në shtëpinë e dhëndrit nusen do ma shpijnë.

Ja, për këtë ditë, brenda n’ark’ një çelës

Se ç’na paska mbyllur rrobën e martesës,

Dhe florinjt e gushës, byzylyk floriri,

Për leshrat e verdha myshkun nga më i miri.

Por në bash t’anijes, tek rrinte vetmuar

Dhe yjeve u lutej, era e tërbuar

E rrëmben, çuditet, lagur prej stërkalës,

Ulërin e bie mu në mes të valës.

Mu në mes të valës, vasha Tarentinë!

Atë shtat të bukur valët e përpijnë.

Përlotur, Tetisi, në një gufë shkrepi,

E fsheh mos ta gjejë ndonjë lubi deti;

Perri – nereidat i thërret të vinë

Dhe ato e marrin vashën Tarentinë,

Në zallishtë e shpien, atje butë – butë,

Në kep të zefirit lëshojn’ këtë sutë.

Dhe pastaj me kuje, nga janë e nga s’janë,

Nimfat nëpër pyje, nimfat anembanë,

Faqet duke çjerrë vën’ të gjitha vajnë,

“Mjera ti!” i thonë e rreth qivurit qajnë.

Mjera ti, të dhëndrit nuk shkove në derë,

Ti moj nuk e hodhe duvakun e mjerë;

Floriri i gushës ty, moj, s’të stolisi,

Myshku i kulluar flokët s’t’i ujisi!

Shqipëroi: Vedat Kokona