William Blake (1757-1827)

Ime më në të egrin jug më lindi

e unë jam i zi, oh! Po shpirti im është gjithë bardhësi;

e i bardhë si një ëngjëll është dhe anglezi fëmi:

ndërsa unë i zi sikur për dritën t’isha në zi.

E njëherë ime më përposh një peme më pushtoi,

tek qemë ulur më parë se nxehtësi e ditës të fillonte,

e ndërsa më morri në prehër më puthi

e duke u drejtuar drejt lindjes nisi të më thonte.

Shiko aty ku çohet dielli: është aty ku Zoti jeton,

e na fal dritën e tij, e na fal dhe nxehtësinë.

E çdo pemë e lule, e çdo kafshë e njeri fiton

prej tij rehati në mëngjes e mbasdite gëzim.

E ne të gjithë jemi në një të vockël hapësirë,

që t’mund të mësohemi të mbartim rreze dashurie,

e ky trup i zi e kjo fytyrë prej diellit nxirrë

është veç një re a një e hijezuar korije.

Se veç kur shpirti ynë t’mësohet ta mbartë ngrohtësinë

aherë reja do davaritet e ne do dëgjojmë zënë e tij

të thotë; Hajde dashuria e përkujdesi im, dil nga kjo korije,

e sillu rreth tendës sime t’artë sinjë qingj në ngazëlli.

Kështu ime më duke më puthur më tha,

e po t’njëjtën gjë i thashë dhe anglezit fëmi.

Kur unë prej së zezës e ai prej së bardhës re u çlirua,

si qingja rreth tendës së Zotit sjellë gjithë lumturi:

Se hije prej nxehtësisë unë do t’i bëj gjer kur t’mësojë

që në gjunjë të Atit tonë t’përulet me gëzim.

E do të rri pranë e të praruarit flokë do i ledhatoj

gjer kur ai të bëhet si unë e të më falë dashurinë.

Përktheu: Dritan Thomollari