AZIZ MUSTAFA

1. (Pista ishte e lagur)

Shiu i qershorit kishte lagur pistën e aeroportit. Nga dritarja e aeroplanit Boeing 777 të kompanisë KLM shikoja dritat e ndërtesës së Schipholit, madhështore dhe të këndshme. Ora shënonte 20:55.

Në çantë kam një biletë për Tokio. Jam në klasë biznesi. Pranë kam babanë. Ani pse kemi mbiemra të ndryshëm, unë jam e bija e tij. I rregulluar në karrigen luksoze, prof. dr. Jan Bakkers ka hapur menjëherë laptopin dhe po rregullon sllajdet e prezantimit për konferencë.

Si është jeta. E rëndë, e pamëshirshme, por edhe e mirë, e magjishme. Para një viti ende isha në burg. Tani jam jashtë, në një avion super të madh, super të shpejtë dhe super komod. Në biznes klasë. Japonia e qershive të lulëzuara po më pret në lindje, katërmbëdhjetë orë larg nga kjo pistë.

2. (Dremis)

Ky nuk është udhëtimi im i parë me aeroplan. Para njëzet vjetësh, para se të hyja në burg, pata udhëtuar me mamin në Greqi për pushime. Halkidiki. U pata kënaqur shumë. Isha adoleshente, kisha jetën përpara. Kisha një të dashur që takoheshim fshehurazi dhe duheshim. Me të pata bërë dashuri për herë të parë dhe mendoja se jeta ime do të ishte njëkohësisht edhe jeta e tij. Quhej Mark. Ishim moshatarë. Ishim njohur në kursin e pianos të cilin e ndiqja dy herë në javë. Për të dhe ndodhitë me të i kisha treguar mamit të gjitha. Ajo si mjeke dhe intelektuale që është, më këshillonte si të mbrohesha nga shtatzënia e padëshiruar. E kishte takuar edhe Markun dhe, me siguri, kishte luajtur rolin e saj të këshilltares. Ajo është mjeke pediatre dhe lëmi i saj i pëlqyer është gjinekologjia e adoleshencës.

Gjatë udhëtimit dhe qëndrimit dhjetëditësh në Greqi nuk kishim folur fare për Luukun. Luuk Von Kreems, piktor modern. Babai im ligjor. Nëna nuk ishte shkurorëzuar, por kishte vite që nuk flinte, as rrinte me të. Ajo, edhe pse ishte formalisht e martuar, ishte nënë vetushqyese. Luuku mbyllej i dehur dhe i droguar në studion e vet në skajin lindor të shtëpisë sonë të madhe në periferi të Utrechtit, herë vetëm, herë me modele të përdala, apo prostituta dhe përpiqej ta gjente frymëzimin e humbur përfundimisht.

Nuk e harroj kurrë atë pushim në Greqi. Ishim aq të relaksuara me mamin. Ajo, me gjasë, pati edhe një aferë me një burrë vejan, por unë bëja sikur nuk e vëreja, as nuk ia përmendja. Më vinte mirë që ajo po kënaqej, kështu që me orë të tëra rrija në plazhin e vogël duke lexuar libra. Kisha gjetur autorë japonezë në bibliotekën e Luukut: Yukio Mishimën, Yasunari Kavabatën dhe Haruki Murakamin. “Pylli norvegjez” më bëri për vete. Por as atëherë e as tani nuk kishte libër që më kishte prekur më shumë se “Kinkakuxhi-Tempulli i Artë” i Mishimës, historia e djaloshit të mjerë, të belbët e të shëmtuar që ndez zjarr tempullin pesëshekullor budist, kryeveprës arkitekturore dhe shpirtërore të Japonisë.

Aeroplani u ngrit pa dridhje. Pija verë të kuqe bordoje dhe ndihesha e lirë. Mbylla sytë, por nuk po flija. Fika dritën e karriges sime. Zhurma monotone e motorëve të avionit prishej nga ndonjë lajmërim i ekipit. Dikur, gjithçka u qetësua. Mbaja sytë mbyllur. I hapa vetëm kur ndjeva një dorë të fortë burri në kofshën time, duke vazhduar lart kah brekët. Ishte… babai im, Jani.

“Babi, çfarë po bën?! U çmende?! Jam bija jote”.

Ia kapa dorën dhe, kur e shikova më mirë, pashë se kishte marrë fytyrën e Luukut. Ishte fytyrë e zbehtë, pa shprehje, si një maskë mortore.

“Mos babi, mos…” – po bërtisja në gjumë kur erdhën dy stjuardesa dhe Jani.

Kur erdha në vete pashë se Jani ishte te koka ime me fytyrën e ngrysur. E shikova me një shikim shqetësues. Shyqyr që paskam qenë në gjumë!

3. (Fluturimi vazhdon në qiell, kujtimet në tokë, në qiell dhe mes tyre)

I piva nja dy gota ujë të ftohtë që m’i sollën stjuardesat, shkova deri në banjë dhe, pasi u freskova, u ktheva në vendin tim, e brengosur. Edhe sa do të më zgjasnin makthet?! A do të shërohesha?! A do të më përndiqte Luuku gjithë jetën? A do të shërohesha ndonjëherë? Unë i kisha vënë zjarrin në atelie. Unë e kisha vrarë Luukun. Vetë unë. Këto dy duar e kishin shtyrë drejt vdekjes atë që para ligjit ishte babai im. Nuk kisha kërkuar mëshirë nga ligji. Nuk kisha kërkuar lëmoshë. Nuk kërkohet lëmoshë për liri. Liria fitohet. Kisha mbajtur burgun njëzet vitet më të mira të jetës sime. A e kisha kaluar gjysmën e jetës? A kisha ende edhe një gjysmë jete për t’i shlyer mëkatet? A isha penduar? Nuk e di. Edhe isha penduar nga këndvështrimi i sotëm, por nga këndvështrimi i Suzanës shtatëmbëdhjetë vjeçe, aspak. E kishte merituar, pedofili i ndyrë. Në tablotë e tij dalloja konturat e trupit tim. Modelet lavire që vizatonte kishin fytyrat e veta, por konturat e trupit tim. Më kishte vështruar tinëz kur lahesha, më kishte shikuar derisa rrezitesha afër basenit të shtëpisë. Unë atëherë nuk e dija se nuk e kam baba, por vëreja se diçka nuk ishte në rregull. Nuk ishte afria e njëjtë si me nënën. Edhe shtazët e dallojnë prindin. Prandaj kisha kaq shumë probleme me sjelljen në shkollë, shoqëri. Nëna ishte shumë e angazhuar në punë. Më shumë ishte në klinikë se në shtëpi. Unë isha e vetme në luftën që quhet jetë. Hyja tinëz në studion e Luukut dhe gjithkah shihja trupin tim zhveshur me fytyra të ndryshme. Në vete mbushesha me mllef. I thashë nënës, por nuk ma vari shumë. “E ke nga hormonet. Po të vlojnë”, më thoshte. Unë vërtet isha në lulëzim të moshës. Gjinjtë më ishin bërë si molla të fryra artificialisht dhe shumë të ndjeshme. Mjaftonte një prekje dhe… por nuk kishte të bënte asgjë seksualiteti im me urrejtjen time. Kisha filluar ta urreja tim atë, personin që, së paku, e njihja si tim atë. Kisha dëgjuar se shumica e shokëve të mi dhe shoqeve të mia urrenin prindërit e tyre, por zakonisht urrenin prindin e gjinisë së njëjtë: vajzat – nënat dhe djemtë – baballarët, por unë, si duket, isha shumë më e veçantë se moshatarët e mi.

Pas bisedave të kota me nënën, ku përmendeshin hormonet dhe nuk vendosej për asgjë, rashë në depresion. Më vjen zor ta them, por asokohe fillova të pija. Ia vidhja pijet Luukut dhe dehesha edhe vetë në dhomën time. Një shtëpi, me tre veta, dy të dehur. Nëna e kuptoi dhe u mundua të më ndihmonte, por si mund t’i ndihmosh dikujt që nuk do t’i ndihmohet? Po shkoja drejt vetëshkatërrimit. Humba vitin në shkollë. Nëna donte të më shtronte por, ku? Psikiatri? Për pije? Një adoleshente që shtrohet në Psikiatri, pse pi? Nuk kishte kuptim.

Vjeshta e shtatëmbëdhjetë e jetës sime ishte më e vështira: unë e dehur, babai i droguar dhe i dehur njëkohësisht, nëna e dhënë pas punës. Sidomos pas kthimit nga pushimet me mamin gjërat u dreqosën. Luuku filloi të bëhej edhe agresiv: kur nuk ishte nëna në shtëpi, përvidhej në dhomën time. Donte të më prekte, por përleshesha me të. Shenjat e përleshjes i fshihja disi. Nëna mendonte se ishin vetëlëndime. Gjithçka po shkonte drejt humnerës me një ritëm të shpejtë. Marku mundohej ta bënte vendin e vet në zemrën time, por e dëbova një ditë. Jo që nuk e doja, jo që nuk e dëshiroja, por ngaqë kisha probleme të mëdha në jetën time dhe nuk doja që ai të ishte pjesë e atyre problemeve. Vendosa që vetë t’i zgjidhja problemet e mia, si të mundja.

(Fragmente nga romani i Aziz Mustafës, “Mos e harro Japoninë, Suzanë”, botuar nga shtëpia botuese “Armagedoni”)