60 vjet pas vrasjes së John Kennedy, një kujtim i ri trondit tezën e “plumbit magjik” të mbështetur nga Komisioni Warren: ai që hetoi vrasjen dhe pretendoi se ishte vetëm Lee Oswald që qëlloi, i vendosur në majë të një ndërtese të Dallasit para së cilës kalonte limuzina e hapur e presidentit.

Atë ditë, më 22 nëntor 1963, Kennedy u vra (dhe guvernatori i Texasit, John Connally, u plagos) nga dy plumba të qëlluar në autokolonën presidenciale.

Sipas rindërtimit zyrtar, Kennedy u godit dy herë dhe Connally pësoi plagë të ndryshme.

Për Komisionin Warren, plumbi i parë kaloi nëpër fytin e Kennedy-t dhe më pas nëpër shpatullën, gjoksin dhe kyçin e dorës së guvernatorit, duke rënë në kofshën e tij.

Për këtë arsye, që atëherë skeptikët e shumtë, të bindur se është qëlluar nga një tjetër drejtim, flasin për një “plumb magjik”.

Tani atyre u vjen në ndihmë dëshmia e Paul Landis, një agjent i shërbimit sekret që po ndiqte makinën e presidentit atë ditë, duke qëndruar në bordin e drejtimit të një Cadillac.

Në një kujtim të titulluar “Dëshmitari i Fundit” që do të botohet në Shtetet e Bashkuara më 10 tetor, 88-vjeçari Landis thotë se dëgjoi tre të shtëna që shpërthyen atë ditë, jo dy.

Dhe më pas ai tregon se e kishte mbledhur “plumbin magjik” në sedijen e makinës presidenciale, që të mos vidhej atë nga ndonjë kërkues i suvenireve makabre dhe se e kishte vendosur në barelën ku ishte trupi i presidentit.

Deklaratë jo e vogël, nëse është e vërtetë, duke qenë se, sipas të dhënave të Warren, plumbi u gjet në barelën e Connally, jo të Jfk, dhe për këtë arsye ekspertët besuan se ishte shkaku i plagosjes së guvernatorit.

Landis konsiderohet nga të gjithë si një person serioz, ai kurrë nuk ka besuar në teoritë e konspiracionit për vdekjen e Kennedy- t dhe ka qenë gjithmonë i bindur se Oswald ishte i vetmi që qëlloi.

Por rindërtimi i tij, tani i ndryshëm, rrjedh nga këndvështrime të ndryshme, siç vërehet në “New York Times” nga vetë Peter Baker, shefi i korrespondentëve nga Shtëpia e Bardhë, i cili e intervistoi atë dhe parashikoi përmbajtjen e librit.

Ndërkohë, ajo që shkruan sot ish-agjenti është në kontrast me dëshminë që dha pas sulmit: ai pretendonte se kishte dëgjuar vetëm dy të shtëna dhe jo tre, nuk përmendi kurrë historinë e plumbit të hequr dhe tha se në “dhomën e traumës” në vendin ku po vdiste Jfk hyri vetëm Jackie Kennedy.

Ai mbeti jashtë: po të ishte e vërtetë nuk do të kishte mundur ta vendoste plumbin në barelë.

Sot ai thotë se ato ditë ishte i mërzitur (nuk ka fjetur pesë netë): ndoshta i ka rindërtuar kujtimet në mënyrë sipërfaqësore dhe të pasaktë.

Por mund të jetë kujtesa e tij ajo që e tradhton, 60 vjet më vonë.

Dyshimi tjetër ka të bëjë me dështimin e tij për të ndërhyrë për të korrigjuar komisionin Warren: ai pretendon se hetuesit nuk e thirrën kurrë për të dëshmuar dhe ai, i cili ndërkohë kishte dhënë dorëheqjen nga shërbimi sekret, nuk e lexoi raportin përfundimtar.

Vetëm rreth dhjetë vjet më parë ai e kuptoi se si ishin gjërat, por kishte frikë të ekspozohej: mund ta akuzonin se kishte hequr elementë thelbësorë nga skena e krimit.

Një histori me shumë zona gri që do të shkaktojë diskutime dhe do të sjellë sërish në plan të parë tezën e vrasësit të dytë.

Por çështja, për këtë arsye, nuk do të rihapet.

Marrë nga “Corriere Della Sera”, përshtatur për Albanian Post