Gabriella Valera ka lindur në Baia, një qytet i vogël pranë detit në Napoli. Ka jetuar për një kohë të gjatë në Calabria, kurse aktualisht jeton në Trieste, ku takoi të shoqin Ottavio. Pos punës si docente në Universitet, ajo është aktiviste e vlerave të poezisë dhe angazhimit në punën vullnetare, duke promovuar, ndër të tjera, manifestimin “poezi e solidaritet, gjuha e popujve”. Në sektorin shkencor ajo ka botuar studime të panumërta, në Itali dhe jashtë saj. Ka botuar disa libra dhe luan bukur pianon.

1.

* * *

Nganjëherë

Shoh në ëndërr hijet e zeza të maleve

erërat mbi kënetat

e heshtjen

e një peizazhi të palëvizshëm

Dhe unë që shkoj e hutuar

aty ku më thonë

që terri

ka mbuluar pikturat e një artisti

* * *

2.

Nënë, mos qaj.

Ndoshta edhe atje lart të lashë vetëm.

Po nuk mund të jepja tjetër pos vetmisë

Sa e dashur e sa ke dashur

e kuptova

duke kërkuar

sekretin e pastër të asaj dashurie.

Kështu qe e transformova atë

në një gurrë të shenjtë

që kurrë nuk pushon.

Nënë, më duhej ta bëja.

Nëse ndonjëherë ti më do apo më kërkon më kot

dije se

unë jam një substancë ëndrre

(Përktheu nga italishtja, për revistën “Akademia”, Leonora Buçinca)