Avni Azizi

Kur të kthehem do lulëzojnë
Sythat e lodhur nga dëbora
Pranvera do të rrokulliset
Nëpër sheshin e ëndrrave

Do lë pak dëborë të ngrirë
Në një poezi të papërfunduar
Për ta balsamuar deri në asht
Ndjenjën e lumturisë së harruar

Mos qesh as mos qaj me mua
Kur vrapoj pa e prekur tokën
Kur shtrëngoj shpresën e egër

Si një erë kur përkëdhelë lisin
Në këtë botë si fantazmë
Ku nën qiell s’është asgjë e re
Do të shfrej ajrin e mbledhur
Nga deti dimëror i trishtimit