Arif Molliqi

(Adem Gashit)

Sa herë më nxirrte rruga në Prishtinë

të parën telefonatë bëja:

Alo, Adem!

Lëshohu në Edi 2 ja në Amaro

e po i lëshoj një zë edhe botuesit tonë

Armagedonit

E para dhe e fundit temë jona

poezia

flisnim me zë të lartë

thuajse askush tjetër s’ishte aty

përveç neve

Të nesërmen

desha përsëri të takohesha me të

të pinim nga një a dy teke

të qëllonim në shenjë poezinë

po ai s’m’u përgjigj

Në ato takime me Gashin

në mos për asgjë tjetër

mësoja si merr frymë vargu

si shkruhet kënga mbushur barut