Në filmin e saj të parë si shkrimtare-regjisore, Maggie Gyllenhaal përshtat trillimin e Elena Ferrante me vizionin e një artisti të vërtetë.

Një profesoreshë e moshës së mesme që dikur braktisi familjen e saj, një vajzë e vogël që endet në një plazh dhe madje edhe kukulla e humbur e asaj vajze, e cila kur gjendet i nxjerr ujë të ndyrë nga goja – ka shumë vajza të humbura në këtë adaptim elokuent të Elena Ferrantes në 2008 roman, së bashku me një zbulim që hap sytë: Maggie Gyllenhaal si një regjisore me një vizion të vërtetë artisti.

Shumë aktorë që i drejtohen regjisë mund të rrethohen me një ekip të klasit të parë dhe të arrijnë rezultate krejtësisht kompetente, transmeton rtv21.tv

Më pak mund të bëjnë atë që Gyllenhaal arrin këtu. Në filmin e saj të parë si shkrimtare-regjisore, ajo e shndërron fiksionin shpesh enigmatik të Ferrantes në një dramë që jeton në mënyrë dinamike në ekran.

Gyllenhaal e kupton plotësisht apelin pas kultit të Ferrantes, librat e të cilit duke përfshirë “My Brilliant Friend” dhe tre romanet e tjera napolitane, të cilat erdhën pas “The Lost Daughter” – hetojnë emocionet në jetën e grave të zakonshme.

Ajo gjithashtu pati gjykimin dhe fatin e mirë për të luajtur Olivia Colman, e cila sjell një prani të gjallë dhe të gjitha fuqitë e saj të hollësishme në rolin e Ledës, një profesoreshë me pushime në Greqi.

Obsesioni fillimisht i pashpjegueshëm i Ledës me një familje të madhe dhe të zhurmshme që sheh në plazh, veçanërisht bukuroshen Nina (Dakota Johnson) dhe vajzën e saj të vogël shpesh të ngjitur, çon në kujtime të së kaluarës së saj të vështirë si nënë dhe vajzë, transmeton rtv21.tv

Colman mund ta bëjë Ledën thjesht duke drejtuar një makinë të duket dramatike, pasi shprehja në fytyrën e saj kap në heshtje trazirat emocionale që ajo përpiqet aq shumë të përmbajë.

Dhe Gyllenhaal mund ta kthejë imazhin e frutave të kalbura në një kërcim. Edhe pse e nuancuar, historia është gjithmonë tërheqëse dhe plot kthesa të papritura.