E ZEZË

flokët i lyej me të zezë

thonjtë i ngjyros me të zezë

vishem në të zeza

shpinë e lyej të zezë

buzët i lyej të zeza

dhe qiellin e pikturoj të zi

dashnia sikur mban zi

fustanin e martesës e lyej të zi

në dhomën time e zeza ban dritë

bukuria ime e zezë

nuk mundesh me lanë çdo gja me u dukë kaq zi

jeta e bukur asht – pse unë e ti me e harrue tuj e nxi

e lyej diellin në të zi

të zeza i lyej dhe lulet e tij

të zezë e lyej tokën

ku eci me fustanin e zi

a ka ma zi se me të dashtë ty

a ka ma zi se me m’durue mu’

zi si korbi asht lumtunia

futë e zezë si floku im

ngjyrë violete i kam lyer sytë e zi

n’duar mbaj trëndafila kuq-e-zi

dashnia asht kuq kaltër gri zi pa ngjyrë

e zeza unë

SODITJE

nuk m’ke pa në paqen time kur shiun

sodis pafundësisht

m’kishe pa qysh shumohem dhe lëkurat e mia

shumëfishohen e i kishin kalue edhe motet e t’kishin

mbërri edhe ty

tuj e fshi qetisht kujtesën e zanit tim

me i kujtue veç sytë e trishtë

ata sy që e shumojnë trishtimin pambarim po ti

nuk m’ke pa se ajo asht kujtesa ime

asht paqja ime e netëve të ftohta kur humbem në padukshmërinë e shiut

dhe ashtu siç vdekja m’tundon askush asnjeri

nuk rri në asnji dritare në botë tuj e soditë shiun tim

asht soditja ime

udha me mbrri te dhimbja

në tokën të cilën ti s’pate guxim me e prekë

nuk m’ke pa jo por

në zgjatjen e flokëve drejt teje

i lag qepallat tua nëpër faqe

drejt brigjeve ku ti sodit e pastaj

bahem lumi skaj të cilit ecën

e ti prapë në nji breg kujtesën e braktis

dhe harron

harron butësisht