N’PRISHTINË

N’andërr m’erdh Ali Podrimja

Në nji rol pej fryme.

Shpërndau fleta t’bardha.

Pa asnji cent, pa asnji shkronjë.

Në t’parën fletë e vendosa dashuninë

T’bardhë si pllumbi.

Në të dytën Atdheun t’amblin, t’bukurin.

Vazhdova kështu me radhë

Tue përshkrue gjana e shejtni të buta t’Kosovës,

Derisa erdh Azem Shkreli,

I mjeri, fatlumi e poeti.

U banen bashkë me Ali Podrimjen

E vend askund nuk m’lanë.

As te poezia,

As n’atdhe

As te Lumi…

U bekova me dhimben e t’humbunes.

E kjajta shumë…

se nana m’ka dekë!

KËPUCËT E MIA

Kur nuk do t’jem ma këtu

Ku do të shkojnë këpucët e mia?

Këpucët e feminisë si qumështi i nanës

Këpucët e pubertetit pa lidhse t’nxehta dhe gjysëm t’egra

Këpucët e rinisë me lule si lulet n’memorie

Këpucët e ditës së bardhë t’martesës

Të lidhuna me zemër dhe unazë

Këpucët e shkollës t’plota t’ngushta t’zivilizueme

Këpucët e fëmijës tem

Të rritur n’mua

Këpucët e moshës së tretë

Gjysëm dashuni gjysëm merzi

Këpucët, ah këpucët e mia

Sillen n’mue

Asnjëherë nuk i le para dere

Gjithmonë i marr me vete

Një ditë do t’fluturojnë

Nga trupi jem me magji

Dikush do t’ju thurë lavde

Në ndonji poezi…