Siç tregon Gingeras, realiteti ishte shumë më i çrregullt, më kontingjent dhe shpeshherë tragjik. Shumë nga modernizuesit kryesorë ishin armiqësorë ndaj lëvizjes nacionaliste, siç ishin grupet e ndryshme të pakicave myslimane dhe të konservatorëve. Edhe nocioni bazë se vetë perandoria duhet të pasohet nga një lloj tjetër i politikës, në vitin 1918 ishte larg të qenit i qartë apo i dëshiruar nga masat. Pikërisht se si dhe pse erdhi ndryshimi është një rrëfim tmerrësisht o përgjakshëm dhe kompleks, të cilën Gingeras e analizon shkëlqyeshëm me studime të arrira – të sigurta, të paanshme dhe të pasura me detaje njerëzore. /Telegrafi/
Ditët e fundit të Perandorisë Osmane dhe rënia e sulltanëve
30 dhjetor 2022
| 08:43
Nga: Fara Dabhoiwala / The Guardian
Përkitazi me librin Ditët e fundit të Perandorisë Osmane, të autorit Ryan Gingeras
Nga fundi i vitit 1918, pas katër viteve gjithnjë e më të zymta të luftës, revolucioni ishte në ajër në gjithë Evropën. Fronet u tundën; sundimtarët abdikuan. Në harkun kohor të disa muajve, dinastitë e mëdha shekullore të Romanovëve, Habsburgëve dhe Hohenzollernëve, që të gjithat u përmbysën nga pushteti.
Në skajin lindor të kontinentit shtrihej perandoria e madhe e lashtë që sulltanët osmanë kishin ndërtuar që nga shekulli XIV. Në kulmin e saj, rreth vitit 1700, ishte e shtrirë në gjithë Afrikën e Veriut, Arabinë, Mesopotaminë dhe rreth Detit të Zi, duke përfshirë gjithashtu Greqinë, Ballkanin dhe luginën e Danubit, duke u ndalur pak larg Vjenës. Por, në rrjedhën e shekullit XIX, teksa ra fuqia e saj ekonomike dhe ushtarake, shumë nga tokat e saj më të largëta humbën nga pushtimi ose kryengritjet. Lëvizjet nacionaliste lokale dhe fuqitë koloniale rivale si Rusia, Britania dhe Austro-Hungaria, ia hoqën Greqinë, Ballkanin, Bullgarinë, Maqedoninë, tokat përreth Detit të Zi dhe të gjitha zotërimet e saj afrikane. Kur osmanët morën anën e Gjermanisë në Luftën e Parë Botërore, britanikët dhe francezët gradualisht pushtuan gjithë Lindjen e Mesme. Pas luftës, në mënyrë poshtëruese ata pushtuan edhe vetë Stambollin.
Libri i Gingerasit në mënyrë imponuese përshkruan shkrirjen kaotike që pasoi, derisa perandoria u shfuqizua në vitin 1922 dhe u pasua nga shteti i ri kombëtar i Turqisë.
Teksa territori zvogëlohej, politika e brendshme ishte gjithnjë e më shumë e mbushur me përçarje dhe komplote, ndërsa grupet e ndryshme reformatorëve dhe revolucionarëve luftonin për pushtet dhe në çështjen themelore se çfarë lloj kombi ishin ata. A duhet t’i konsiderojnë fuqitë e mëdha evropiane si burime ndriçimi dhe ndihme, apo si kolonizatorë armiqësorë e grabitqarë? Dhe, cili ishte karakteri thelbësor i popullit të tyre osman?
Çështja e fundit ishte bërë gjithnjë e më e vështirë pasi, dekadë pas dekade, një numër i madh refugjatësh myslimanë mbërritën në Anadoll nga rajonet e jashtme të shkatërruara të perandorisë, duke ikur nga përdhunimet, vrasjet masive, uria dhe konvertimet e detyruara në besim tjetër. Brenda javëve të para të luftës greke për pavarësi më 1821, rebelët masakruan 20 mijë myslimanë vendas. Pushtimi i Kaukazit verior nga Rusia zhvendosi ndoshta një milion; fundi i luftës ballkanike më 1913, më shumë se gjysmë milioni.
