Shumë familje ruse kanë vështirësi për të kërkuar anëtarët e tyre të dërguar në fushën ushtarake në Ukrainë. Rusja Irina Chistyakova ka treguar për The New York Times historinë e dhimbshme të përpjekjeve për të gjetur dhe identifikuar djalin e saj 20-vjeçar Kirill, i cili është zhdukur që nga marsi.

Gjatë gjashtë ditëve që kaloi duke parë fotot e ushtarëve të vdekur në një morg ushtarak rus, Chistyakova thotë se u përpoq të mos shikonte drejtpërdrejt trupat e gërryer. Nëse fytyra shkatërrohej përtej njohjes, ajo fokusohej nëse dhëmbët ishin të ngjashëm me të djalit të saj. Kam parë rreth 500 foto në total.

Chistyakova është një nga qindra rusët që përpiqen të gjejnë djemtë, burrat, vëllezërit dhe të dashurit e tjerë të zhdukur të dërguar për të luftuar në Ukrainë. Familjet dhe shoqatat e të drejtave të njeriut theksojnë se regjimi rus i dërgoi ata në luftë me dhunë.

“Na thonë përmes telefonit se gjithçka është në rregull, se po i kërkojnë dhe të njëjtën gjë na kanë thënë edhe në përgjigjet zyrtare, me shkrim”, thotë Chistyakova.

Ajo ishte në gjendje të identifikonte dy burra nga njësia e këmbësorisë së djalit të saj, të cilët më parë ishin raportuar të zhdukur.

Në kërkim të informacionit, familjarët e ushtarëve janë vazhdimisht në kërkim të të zhdukurve. Ata vizitojnë spitalet dhe morgjet, kalojnë orë të panumërta në internet duke skanuar videot e ushtarëve të kapur.

“Marrja e informacionit për ushtarët rusë që luftojnë, të cilët janë kapur ose që kanë vdekur ka qenë një problem që nga fillimi i konfliktit,” tha Sergey Krivenko, drejtor i një shoqate për të drejtat e njeriut që ofron ndihmë juridike për ushtarët rusë.

Rusia ka publikuar numrin e të vdekurve vetëm dy herë, në fund të marsit dhe në shtator, kur ministri i Mbrojtjes Sergei Shoigu tha se rreth 6,000 ushtarë kishin vdekur. Sipas vlerësimeve perëndimore, është një numër shumë më i madh.

Megjithatë, burimi më i madh i zhgënjimit duket të jetë linja telefonike e ministrisë së mbrojtjes për të afërmit e të zhdukurve. Disa të intervistuar deklaruan se informacioni ndryshon vazhdimisht – nganjëherë u thuhet se ushtari është i përfshirë në luftim, herë se është vrarë dhe ndonjëherë se është i zhdukur.

“Çdo herë është ndryshe”, thotë Maria Shumova.

Djali i saj 23-vjeçar Vladimir telefononte herë pas here pas fillimit të pushtimit. Thirrja e fundit ishte më 15 mars. Nëna ka arritur të lidhë një pjesë të bisedave me ushtarët e repartit në të cilin ndodhej djali i saj dhe ndonëse automjeti në të cilin ndodhej Vladimiri ka shpërthyer, nuk dihet saktësisht fati i tij.

“Për mua kërkimi vazhdon gjatë gjithë kohës. Jam duke pritur dhe duke kërkuar, vazhdimisht mendoj se ku të telefonoj, si ta gjej djalin tim, thjesht nuk di më çfarë të bëj”, thotë Shumova.

Kërkimi për të zhdukurit ishte një problem në të dyja luftërat çeçene, thotë Alexander Cherkasov, një anëtar i një organizate ruse për të drejtat e njeriut.

Chistyakova, nëna e Kirillit, thotë se nuk i pëlqen ukrainasit apo lufta në Ukrainë. Ai e percepton luftën si një betejë ekzistenciale me Perëndimin, diçka që nuk i nevojitet as Rusisë dhe as Ukrainës. Ajo luftoi me burokracinë ushtarake për pesë muaj dhe i ka dërguar një letër Kremlinit duke kërkuar një përgjigje për fatin e djalit të saj.

Përmes hulumtimit të saj, ajo zbuloi se 32 ushtarë nga njësia e djalit të saj kishin vdekur, katër ishin të zhdukur dhe katër ishin gjallë.

“Çfarëdo që të bëni atje, ne nuk na intereson politika. Na ktheni fëmijët tanë. Nëse vriten, kthejini trupat e tyre”, thotë nëna.