Natën, kur mburoja racionale bie, mendja mbushet me imazhe simbolike që synojnë t’u përgjigjen kërkesave më të thella: ja cila është arsyeja.

Në jetën tonë të sotme, hapësira e “akorduar” për botën e imazheve të brendshme është zvogëluar shumë; megjithatë ne mund t’i kthehemi zbulimit të vlerës së saj duke u mbështetur në ëndrrat, ku logjika dhe kufijtë e hapësirë-kohës humbasin kuptimin e tyre në favor të mesazheve që flasin për zemrën.

Pikërisht ëndrrat që duken më të çuditshme, shpesh përmbajnë burime, këshilla dhe sugjerime të vlefshme për t’u përdorur në momente ngërçi; megjithatë, me kusht që dikush të heqë dorë nga interpretimi i tyre sipas logjikës racionale për t’i lënë hapësirë ​​kodeve universale që flasin në thellësi.

Dhe është pikërisht përmes një udhëtimi ëndërrimtar që Giacomo arriti të kapërcejë një situatë ngecjeje. Giacomo është një stilist shumë i respektuar që kishte humbur interesin për punën e tij. Muajt ​​e fundit ai ka filluar të vuajë nga marramendja dhe dhimbje koke të tmerrshme që e detyrojnë të flejë dhe e pengojnë të punojë. Pas një sërë kontrollesh, të cilat nuk zbuluan ndonjë problem specifik, ai vendos të kërkojë ndihmë nga një psikoterapist: “Papritmas nuk jam më i sigurt për asgjë, puna ime nuk më kënaq si dikur dhe as nuk jam vlerësuar mjaftueshëm nga eprorët e mi, ndër të tjera, shpesh ndihem i dobët dhe me mungesë energjie.”

Terapisti pyet nëse ka ndonjë ëndërr të përsëritur dhe për habinë e Giacomos, i cili nuk mund të kujtojë asnjë, e fton t’u kushtojë vëmendje atyre që do të vijnë.

Le t’u besojmë ëndrrave: ato sjellin mesazhe nga shpirti

Giacomo ndjek sugjerimin dhe dhimbjet e kokës papritmas fillojnë të zbehen. Në seancën tjetër, ja tek vjen me një ëndërr interesante: “Po eci përgjatë një shtegu buzë një pylli, pa e ditur se ku më çon, derisa, në distancë, shoh format e një kështjelle. Eshtë një festë e madhe, vallëzime, këngë dhe një banket i bollshëm, jam shumë i uritur, e di që nuk jam i ftuar, por afrohem në tavolinë dhe mbush pjatën me lloj-lloj gjërash, të cilat më pas i shijoj me babëzi ndërsa vallëzoj i magjepsur”.

Giacomo më në fund ndoqi instinktin duke lënë mënjanë kontrollin racional. Nuk është rastësi që intervistat e mëvonshme nxjerrin në pah qëllimin e fshehtë për të vendosur vetë për të shprehur plotësisht talentin e tij. Dhe këtu pranimi i dëshirës së ndrydhur prej kohësh i hap dyert një ëndërr tjetër: “Jam në prezantimin e një ekspozite dhe, sapo zbres nga skena, një i huaj simpatik më kap për dore dhe më fton ta ndjek nëpër një sërë dhomash të mobiluara mirë”. Eshtë vetë Giacomo, i cili deri më tani, ka penguar aq shumë të dalë përpara, saqë i forcuar nga ky ndërgjegjësim, kërkon një hapësirë ​​për të hapur studion e tij. Siç ndodhi me dhimbjet e kokës, edhe marramendja, në një kohë të shkurtër, duket se është zhdukur.

Imazhet e pavetëdijshme janë porta drejt së ardhmes

Giacomo është gati të përballet me jetën e tij të re, duke mos u frikësuar më nga ndërmarrja e një hapi të rremë dhe pa rezistencën e mendjes që e detyron të adoptojë një maturi që kishte filluar ta lëndonte. Shumë shpesh marramendja ka një origjinë psikosomatike dhe zakonisht shfaqet kur është koha për të ndryshuar.

Mungesa e ekuilibrit dhe përshtypja e rënies me të cilën ato manifestohen, në fakt, janë për shkak të frikës së kërcimit, e cila na bën të zgjatemi, të mbetemi në të kaluarën edhe kur qenia jonë na shtyn të ecim përpara.

Ja pra na vjen në ndihmë nata dhe imazhet e saj. Në ëndrra, identiteti me të cilin ne jemi të lidhur zhduket, duke lejuar aksesin në natyrën tonë më autentike; vetëm ajo është në gjendje të na udhëheqë atje ku shpirti ka vendosur të shkojë. Thjesht duhet të kufizohemi për ta ndjekur atë pa justifikime dhe me besim, pikërisht siç bëri Giacomo, i cili në këtë mënyrë rizbuloi energjinë dhe guximin për të kapërcyer çdo frikë duke planifikuar menjëherë një të ardhme më të mirë.