NË PRAG TË IKJES

Menekshesë mëngjesore me tone të errëta,

agimi i hidhte dritën e tij të dëlirë,

duke e bërë përherë më të çelët.

Ndërkaq tavani i qiellit po shuante yllësinë.

Tashmë ajo duhej të bëhej gati për kthim.

Koha ia kish mbyllur portat e ndenjës

dhe i kish hapur rrugën e ikjes,

e cila e priste me nxitim.

Nuk kish shumë gjëra për të marrë me vete,

ca tesha të pakta, që rrinin si të lodhura,

nga ngjarjet e dy ditëve të fundjavës.

I vuri në valixhe sikur i përkëdhelte.

Tek cepi i buzës iu shfaq një buzëqeshje,

për t’i kujtuar një detaj të veçantë.

Në fytyrë i lexohej një kënaqësi e heshtur,

si kënaqësia e një piktori para veprës së arrirë.

Në vend të ajrit, frymonte kujtime.

Kish jetuar me gjithë forcën e saj dashurinë.

E SHEH KËTË FEMËR TË BUKUR?

E sheh këtë femër të bukur,

që shkon dhe sytë t’i merr nga pas?

Po nuk i the çdo çast të dua,

ta dish, se ajo vdes çdo çast.

Në qoftë se syri s’të merr flakë,

kur troku i takës xixa nxjerr,

ajo s’është më një perëndeshë,

ajo nuk është më një mister.

Po nuk i the, në kurmin tënd,

vendin e shenjtë ka bukuria,

ajo kthehet në një rrënojë,

i çahet gjoksi nga mërzia.

Po nuk i fale gjithçka tënden,

si dielli ditës kur agon,

retë e trishtimit ia zënë dritën

dhe hiri i heshtjes e mbulon.

Nëse s’i thua, ti je flutur,

magjeps ngjyrimet e lulnajës,

kthehet në pikturë bardhë e zi,

shngjyroset nga mungesë e fjalës.

Kështu jeton femra e bukur,

gjithçka e shuan dhe e ndez,

çdo çast ajo rilind nga fjala,

çdo çast nga fjala ajo vdes.