Neviana Shehi

AUTPORTRET

Unë jam ai tisi i hollë që

vesh pasqyrën e detit

pa nxjerrë syrin dielli

pa brofur në sipërfaqe ende

peshqit e porsazgjuar

nga gjumi i thellësive

pa lëshuar ende sirenat e lamtumirës

tragetet mëngjesore

që nisen drejt linjave të largëta.

Konfiguracionet e bardha

të çuditshme të shkumës

që ndjek ikjen e tij

s’mund të jenë gjë tjetër

përveçse loti

dhe malli im i bardhë

për ata që largohen nga brigjet.

Netëve të vjeshtës

unë shndërrohem pa ndier

në një poete të heshtur

që shkruan romane të pafundme

në vargje për njerëz

dhe dashuri të humbura

në librin e verdhë të gjetheve.

(Të gjitha bibliotekat e pemëve

i kanë nën lëkurë romanet e mia)

Ka ndonjë rast që trupi im

vishet me luspa të kaltra

dhe unë bëhem edhe sirenë deti

që pret një djalë të bukur

mbas trungut të një palme.

Askush s’mund të më shohë

sepse unë jam e padukshme

shpesh bëhem

thirrja e pazëshme

e brigjeve të lumit tim

dashuruar me urën.

Ju nuk e dini se çdo të thotë

dashuria e një lumi

me urën e tij

ndërsa unë po

unë di shumë gjëra

por

edhe kaq

do të më mjaftonin

që ju të më besoni

sepse

unë nuk gënjej asnjëherë

as të vetëmburrem

autoportretet e mëngjeseve

dhe mbrëmjeve

gjithmonë janë të sinqertë…

KËMISHA E BARDHË

Gjithmonë më ka pëlqyer të vesh

një këmishë të bukur të bardhë

ia preva një reje që dikur

mbi kokë më kaloi

lozonjare e tejdukshme

siç janë gjithë retë e marsit

dhe gjithmonë të shtyra nga fllade fantazie

në cepin e majtë

gjithkujt i bien në sy ca perla prej vese

njëzet rrobaqepës dhe prestare erdhën atë ditë

për ta prerë e qepur këtë këmishë.

Ndërsa më merrnin masën

buzëqeshja dhe kujtoja rrobaqepësit e Guliverit

në ishullin e njerëzve të vegjël.

Në çastin që vesha këtë këmishë

trupi im doli prej meje

duke u ndier një trup i magjepsur

Ky ishte dhe momenti i kurorëzimit tim

si princeshë e ishullit të ëndërrt

një princeshë e shndritshme

e ëndërrt dhe e rrethuar si ngaherë

me një ushtri xixëllonjash.

Netëve të bardha

iu bindem dëshirave të mia dhe të qiellit

për t’u zhveshur dhe pudrosur

me një pjalm bërë nga fluturat

ky më ndihmon për t’i përshkuar

më shpejt udhët e qiellit

dhe për të qenë dhe më pranë tokës.

Mbulohu princeshë

më këshillojnë pëllumbat

dhe më mbulojnë

me krahët e tyre të magjepsur

Ndaj dhe unë kam rënë

shpeshherë në dashuri me ta.

Gjithmonë mbaj veshur në trup

një këmishë të tejdukshme prej reje.

VDEKJA E INSEKTIT

Shtëpia e saj ishte e çuditshme

gjithmonë do të ishte e ndërtuar

prej rrjetash transparente

dhe gjithmonë në trajtën

e një nëntëkëndëshi të varur në ajër.

Syri i saj prekte vetëm një skaj

të luginës së zezë dhe kjo i mjaftonte

në mbrëmje

vinte vargan ushtria e mizave

dhe mushkonjave mendjelehta

që mbasi i binin rrotull disa herë shtëpisë

hynin brenda.

Vonë shumë vonë e kuptonin

që kishin hyrë me dëshirë

brenda varrezës së tyre

dhe këtu qëndronte tragjedia.

Nga dritarja e mbrëmjeve të mia të vëzhgimit

shikoja ngërdheshjen e tyre të përditshme

rrahjen e krahëve të dëshpërimit

dhe më në fund paktin e heshtur

me vdekjen që i priste

ndryshe nga të tjerat.

Vdekja e tyre kishte formën

e përpëlitjeve të gjata dhe të dëshpëruara

një klithmë dëshpërimi

pastaj trupin e zi dhe të kolme

të zonjës vdekje që lëvizte ngadalë

dhe pa u nxituar

për ta firmosur aktin

e marrjes së tyre në dorëzim.

Mua gjithmonë më ka çuditur fakti

që asnjë prej viktimave nuk e njeh

gjuhën e vajit dhe lutjes

ndryshe nga njerëzit

krejt ndryshe

si mundet vallë?

Disa herë i kam pyetur insektet e vdekura

por asnjë prej tyre

nuk më ka dhënë përgjigje të saktë

sigurisht kanë qenë të zënë

me përgatitjen e vdekjes së tyre

dhe udhën e fundit drejt fillesës.

Zoti im

sa lehtë mund të vdesë një insekt

dhe sa qetësisht e hedhin

mantelin e vdekjes mbi shpinë