Moti e kam bërë zakon, që çdo vikend ta kaloj në vendlindje. Ndodh edhe për faktin se është vetëm dhjetë milje larg Prishtinës dhe më shumë se kjo shijoj bukuritë e natyrës, pasi kam ndjesinë se vendlindjes time i qëndron bukur secila stinë.

Atje shkoj herët në mëngjes dhe bëj një ecje prej disa kilometrash, duke përvijuar kullat tashmë të braktisura rrëzë malit.

Sot, derisa ecja i vetmuar dhe vesa e mëngjesit ende rrëzëllente mbi bar, kalova afër shtëpisë së Muharremit, kushëririt tim të dashur, i cili në vitet tetëdhjetë ishte ndër fotoreporterët më kreativ dhe ndër njerëzit më të veçantë në Prishtinë. Sa herë kaloj para dyerve të kullës së tij tashmë të braktisur, trokas disa herë me çekiçin e kapixhikut në dyert e oborrit, i vetëdijshëm se jo vetëm në kullën e tij, por edhe në të gjitha kullat përreth nuk jeton askush …

Duke vazhduar ecjen time të zakonshme, udha më qet para dyerve të gjashtë vëllezërve, po ashtu kushërinj të mi, të cilët po ashtu i kanë braktisur tash disa vjet kullat e tyre dhe nuk jetojnë më. Kroi, i cili ende rrjedh ujë para kullave të tyre të braktisura, gjithmonë më sjell trishtim. Vëllai më i madh i tyre Rexha, ishte një burrë i jashtëzakonshëm, i cili jo vetëm shquhej si punëtor që i kalonte përmasat njerëzore, shquhej edhe për humorin dhe batutat e tij me shije. Rexha tashmë i ndjerë, kur i kryente punët e verës, nuk qëndronte duarkryq as gjatë dimrit. Gjatë kësaj stine, ai merrte mjetet e punës dhe hapësirat pyjore i shndërronte në tokë buke. Kur ia jepte syri i pranverës, Rexha ia shtonte së paku edhe tridhjetë ari tokë buke familjes së tij!