(28 Nëntori nuk është thjesht festë. Është betim i dhënë, gjak i paguar dhe amanet i peshës historike.)

Këtë ditë sublime kombëtare e shënova aty ku fjalët marrin peshë gjaku, ku i ka rrënjët liria, ku gjunjët vetë përkulen, në memorialin e UÇK në Koshare, para varreve të dëshmorëve që shkuan më larg se ne, duke e bërë lirinë realitet e jo ëndërr.
Atje nuk folëm shumë, por e shkruam me jetët tona atë që sot e quajmë shtet.

Nderova aty ku Flamuri është gjak, jo dekor.
Aty ku historia nuk rrëfehet, ndjehet.

Siç shprehet Himni ynë kombëtar, fjala më e afërt me përjetësinë:

Se Zoti vet’ e tha me gojë,
Se kombe shuhen mbi dhe,
Por Shqipëria do të rrojë,
për të luftojmë ne.

Sot nderojmë themelet e identitetit tonë, sakrificat dhe rrugëtimin e pandalshëm të lirisë shqiptare.
Flamuri kombëtar e pavarësia përbashkojnë shqiptarët, duke na kujtuar se uniteti, dinjiteti dhe vetëdija kombëtare janë forca jonë më e madhe.

Dhe ne luftuam.
Dhe ne s’jemi vetëm brez dëshmitarësh, jemi brez përgjegjësie.

Sot uroj Shqipërinë që është shtet krenar, Kosovën që është liri e shtet, amanet i peshës historike, dhe shqiptarin që kudo jeton me flamur në zemër e me ideal në shpirt.
Uroj të rrojë kjo tokë që na rriti me plagë, të forcohet shteti që e ndërtuam me sakrificë, dhe të mos harrohet kurrë se liria ka emra, fytyra, varre e amanet.

Gëzuar 28 Nëntori!
Gëzuar Dita e Flamurit, e Pavarësisë, dhe e Shqipërisë që nuk shuhet, por vazhdon.

Në kujtim të dëshmorëve, në shërbim të atdheut –
përpara!