PËRPARIM BLAKAJ

Një këmishë varur rrinë në mur
një zemër poshtë saj ndien mall
një dashuri të madhe dua unë
athua do të njëjtën ti vallë?

Jashtë pikat e shiut që bien
ma sjellin të ëmblën dashuri
erërat e frikës ngadalë vijnë
palltoja na mbulon të dy

Qielli zbehet pas shiut në çast
hënës dielli gati sa i është afruar
rreth e përqark kërkoj një rast
ta puth atë gojë të ëmbël, ata sy të shkruar