LOLA SHEHI-ÇELA

Në ç’kreshta malesh u dëgjua klithma e dhimbjes

Kur të pashpirtët me thonj skifterësh ta morën dëlirësinë

Sa lot dhimbje derdhi mbi gjoksin qumështor hëna

Kur shtatin e njomë me bajoneta të akullta ta shqynë?

Ç’lumenj lotësh ta shuan etjen mbi buzën që digjej eshkë

Në sa thërrmija ta grisën jelekun me shqiponjë qëndisur

Ç’duar të ndyra durove mbi mollëzat rozë në pjeshkë

Ku e more forcën e qëndresës në gjendje të katandisur

Në ç’petale lulesh e fshehe atë bukuri shenjtoreje

Ç’krua kalonte aty pranë ku lotin e pafajësisë ia le amanet

Gërshetat ngjyrë ari me fjongo gjaku zbukuruar

Mos vallë t’i morën zogjtë përmbi fletë?

E shtrenjta ime, lëshoma një dritë e m’ndriço natën pendëkorbi

Eja në ëndërr ta provosh fustanin e bardhë të nusërisë

Ende të pret kali i dasmës jelezbukuruar

Te pragu janë krushqit me flamurin e kuq të lirisë

Lëshoma një piskamë sa të tunden bjeshkët që heshtin

Të derdh një lot të zi mbi vendin ku ta njollosën dëlirësinë

Të marr një grusht dhe, ta ruaj në honet e zbrazura të shpirtit

Derisa të vij dhëndërr… veshur me qefin…

(Kjo poezi është botuar në sprovën për antologji “Dritë mbi plagë”, botuar nga Qendra “Gjenocidi në Kosovë – Plagë e Hapur”, Gjenevë, 2020)