Nga: Loer Kume

Elsa Lila është diva. Fiton festivalin e fëmijëve. Si moshatar e kam adhuruar asokohe dhe kisha dëshirë të mund të flisja me të, i bindur se rezononim e ndanim të njëjtën dashuri për artin.

Pastaj fiton prapë. Festivalin e Radiotelevizionit. Pastaj shkon në Sanremo, kualifikohet, dhe “Valeria” dhe Elsa pushtuan Italinë, dhe bënë tërë shqiptarët të ishin krenarë. Për të kushedi satën herë. Jam krenar që jam shqiptar dhe Elsa Lila shkëlqen në Sanremo (shkëlqim prej vërteti, jo qesharak, plastik, logorreik si kemi parë të ndodhë gjithashtu këto kohë).

Pastaj shkëlqen si prezantuese e festivalit. Këngët që kënduan Elsa dhe Pirro u dashuruan, u dedikuan, u stërdëgjuan, u kënduan, dhe zunë vend në regjistrin mendor dhe emocional shqiptar.

Pastaj pamë Elsën si trajnere, pasionin, çiltërsinë, grintën, çmendurinë e një artisteje.

Dhe, gjithmonë të tërë ishim krenarë për Elsa Lilën. Elsa e adhurueshme dhe artiste si gjithmonë.

Por, sapo Elsa ndodhet në një situatë personale të vështirë dhe shumë të rëndë për çdo njeri, kam parë nga momenti i lajmit, shumë shqiptarë, të cenuar, të prekur, të ndjeshëm, kam parë shumë ironi, paragjykim, tallje, fjalë kot në ajër, që janë pozicionuar, moralizojnë, tregojnë me gisht, gjuajnë me gurë, gati për ta mbytur Elsën sepse u prishi moralin e lartë albanez, i zhgënjeu, i skandalizoi, i fyeu, u nxori bojën para italianëve.

Unë nuk di nëse mund të ketë ndonjë emocion që shkakton më shumë pështirosje se mosmirënjohja. Dhe, kam tërë ditën që shoh mosmirënjohjen ndaj Elsa Lilës nga një sërë njerëzish e portalesh, në tërë format. Si linçim publik anëtarësh të devotshëm të Ku Kluks Klanit, apo të vrasjes me gurë që bëjnë në vendet e errëta të botës ndaj gruas që nuk bindet. Dhe jam i pështirosur.

E para, çdo i akuzuar, i arrestuar, pa marrë vendim gjykata, është thjesht një i pandehur. Nën këtë logjikë keni dalë në protesta e keni mbrojtur politikanët që u lërojnë arat këtu e 40 vjet me shumë se Hoxha me kompani. Askush nuk di asgjë në ç’pozicion ndodhet Lila.

E dyta, po flisni për një grua, për një nënë, për një njeri privat e cila aq sa ka mundur jetën private e ka mbajtur larg publikut. Minimalisht lëreni tjetrën në hallin e saj, ka fëmijë e ka familje për ta keqtrajtuar publikisht.

E treta, pak mirënjohje për çfarë u ka dhënë Elsa ndër vite, kur rrihnit gjokset heroike shqiptaro-albaneze e ishit krenarë për të e për veten tuaj më shumë akoma.

E katërta, Elsa Lila me statusin që ka, nuk do kishte nevojë të bënte asnjë lloj pune tjetër në jetë veçse të bënte art, sikur të kishte lindur e të ishte e një kombësie tjetër.

Dhe, e pesta, edhe sikur gjithçka të jetë e vërtetë, është krejtësisht çështje private, hall personal, zgjedhje personale, vuajtje personale, dhe një komb si i yni, ku këto 30 vjet i pamë të tëra, ku nuk ka një fis mos ketë një që është marrë me drogë, apo njërën që diçka bën “po ne s’dimë gjë”. Një komb si i yni, i varfër, i sakatosur, hallexhi, ku një pjesë merren me mall e një pjesë pinë mall, si mundet të çohen njerëz e të gjuajnë me gurë Elsën sot, ta paragjykojnë e kryqëzojnë, sikur këta vetë të kenë rënë në Shqipëri nga parajsa, ose së paku nga Vjena e ballove? (s’guxova të them nga Zvicra!)

Njerëz, kush ka diçka për të thënë në emër të moralit të lartë, të mendojë, kujdes kush hedh gurin e parë. Ose, mos pështy në ajër kurrë se të bie në fytyrë.

Elsa Lila çfarëdo të ketë ndodhur është diva. Dhe këngët e saj ju kanë markuar.

Pa dashje do ti këndoni, kur morali të mos ta ketë mendjen, ndaj rrini të qetë e shihni punët tuaja.