Shkruan: Valon Murati

Më 11 maj të vitit 1998 pas një periudhe të gjatë negociatash u nënshkrua marrëveshja historike në mes të UÇK-së dhe LKÇK-së. Kjo marrëveshje përcaktonte që i gjithë potenciali luftarak i LKÇK-së të shkrihej në UÇK përderisa, LKÇK e ruante subjektivitetin politik dhe vazhdonte të ishte subjekt i pavarur politik. Kjo pjesë e marrëveshjes u realizua në plotësi, përderisa pjesa tjetër e cila parashihte krijimin e një fronti të politik, i cili do t’i bashkonte të gjitha forcat çlirimtare dhe ato që e përkrahin luftën, e që do të ishte udhëheqësi politik i luftës, fatkeqësisht nuk u realizua.

Sidoqoftë kjo marrëveshje ishte një hap i madh dhe i rëndësishëm drejt bashkimit të krejt potencialit luftarak nën një komandë në luftën tonë çlirimtare. Ky bashkim përkundër dallimeve politike e konceptuale, ishte sinjal për të gjithë sesi duhet bërë bashkë në momentet qenësore për fatet e vendit dhe të kombit. Gjithashtu ky bashkim ishte edhe një sihariq për të gjithë luftëtarët e liritë, militantët e çlirimit të cilët kishte kohë që e kërkonin këtë bashkim. Fatkeqësisht ky bashkim nuk u përcoll edhe me unifikimin e faktorëve të tjerë, duke e dëmtuar rëndë luftën tonë çlirimtare dhe rezultatet e saj me përçarjet që sillte ky mosbashkim.

Marrëveshjen nga ana e Këshillit të Përgjithshëm të LKÇK-së e nënshkroi Sabit Gashi ndërsa nga ana e Shtabit Qendror të UÇK-së Rexhep Selimi. Nga ana e LKÇK-së në procesin negociator ka luajtur rol të rëndësishëm edhe Fatmir HumolliFatmir, si dhe Arben Fetoshi në rolin e ndërmjetësit të grupit të studentëve. Sigurisht përpjekjet për bashkëpunim e bashkim në mes të LKÇK-së e UÇK-së datojnë së paku prej vitit 1996 dhe vazhduan edhe pas arrestimeve e vrasjeve të anëtarëve e udhëheqësve të UÇK-së e LKÇK-së. Madje në rajonin e Llapit e të Prishtinës veç kishte ndodhur ky afrim e bashkim në aktivitete të përbashkëta që prej fundit të vitit 1997. Por pas marsit 1998, kur lufta veç shpërtheu ishte e nevojshme që sa më shpejtë që ishte e mundur të bashkoheshin forcat çlirimtare në mënyrë që të konsolidohej lufta çlirimtare. Kështu KP i LKÇK-së i udhëhequr nga Bahri Fazliu-Gzimi caktojë si negociator me UÇK-në dy anëtarët e tij Sabit Gashin dhe Fatmir Humollin.

Në periudhën e negociatave përfundimtare dhe në atë të pas marrëveshjes ranë tre prej figurave më të rëndësishme të politikës së luftës çlirimtare: Bahri Fazliu-Gzimi (LKÇK), Ilir Konushevci-Mërgimi (UÇK) dhe Agron Rrahmani-Naseri (LKÇK). Rënie e tyre në këtë periudhë u bë simbol i bashkimit të përpjekjeve të popullit shqiptar për çlirim e bashkim kombëtar. Shkronjat e para të emrave të tyre qëndrojnë edhe në emërtimin e Gueriljes së Prishtinës “BIA”.

Bahri Fazliu – Gzimi i cili ra më 7 maj 1998 ishte ndër themeluesit e LKÇK-së në vitin 1993, dhe në momentin kur ra heroikisht ishte udhëheqës i LKÇK-së dhe kryeredaktor i organit të saj Çlirimi. Kishte jetuar për afro pesë vite në ilegalitet të thellë kudo në Kosovë por kryesisht në Prishtinë dhe ishte ndër bartësit e përhapjes së frymës dhe organizimit të luftës çlirimtare.

Ilir Konushevci – Mërgimi i cili ra më 9 maj 1998 ishte ndër figurat kyçe të UÇK-së në organizmin luftarak brenda Kosovës dhe kohëve të fundit njeriu ndër më të rëndësishmit në logjistikën e UÇK-së. Ishte një ndër përkrahësit e mëdhenj të afrimit të forcave çlirimtare, sidomos të UÇK-së dhe LKÇK-së.

Agron Rrahmani – Naseri i cili ra më 12 maj 1998 ishte ndër udhëheqësit e LKÇK-së, komandanti i parë i njësisë së saj guerile “Rexhep Mala”. Ishte ndër figurat kryesore në përgatitjen e strukturave ushtarake të LKÇK-së. Kishte jetuar me vite të tëra ilegal në Prishtinë aty ku edhe ra heroikisht në betejë me armikun.

E falënderoj mikun tim Gurakuq Dobruna – Kuqin për këtë portretizim të bukur e simbolik të bashkimit në luftë dhe në rënie për atdhe.