Rreshta të ndërtesave moderne të apartamenteve ishin me ballkone të drejtuara nga fshati sirian në Turqi.

Ebu Ala e përshkruan atë si një komunitet të lulëzuar.

“Ne kishim fqinjë të mirë, njerëz të mirë. Ata kanë vdekur tani.”

Një njeri thellësisht fetar, ai tani është i humbur.

“Çfarë do të bëj?”, ai pyet.

“Nuk ka tenda, asnjë ndihmë, asgjë. Ne nuk kemi marrë asgjë përveç mëshirës së Zotit deri më tani. Dhe unë jam këtu që të bredh rrugëve”.

Ndërsa largohemi, më pyet nëse kam çadër. Por ne nuk kemi çfarë t’i japim atij.

Unë takohem me Helmetat e Bardha, duke pritur t’i gjej ata duke kërkuar të mbijetuar.

Por është shumë vonë.

Ismail al Abdullah është i lodhur nga përpjekjet dhe ajo që ai e përshkruan si shpërfillje e botës për popullin sirian.

Ai thotë se komuniteti ndërkombëtar ka gjak në duart e tij.

“Ne ndaluam së kërkuari për të mbijetuar pasi kaluan më shumë se 120 orë. Ne u përpoqëm të shpëtonim njerëzit tanë, por nuk ia dolëm. Askush nuk na dëgjoi”.

Përveç disa mjekëve spanjollë, asnjë ekip ndërkombëtar ndihme nuk ka arritur në këtë pjesë të Sirisë.

Është një enklavë e rezistencës nga sundimi i Bashar al-Asad.

Nën mbrojtjen turke, ai kontrollohet nga Hayat Tahrir al-Sham (HTS), një grup islamik që dikur ishte i lidhur me al-Qaedën.

Grupi i ka prerë ato lidhje, por pothuajse të gjitha qeveritë nuk kanë asnjë marrëdhënie me ta.

Gjatë gjithë kohës që ishim në Siri, njerëz të armatosur, të cilët nuk donin të filmoheshin, na shoqëruan dhe qëndruan në distancë.

Më shumë se një dekadë pas luftës civile në Siri, 1.7 milionë njerëz që jetojnë në këtë zonë vazhdojnë të kundërshtojnë sundimin e Presidentit Assad.

Ata jetojnë në kampe të improvizuara dhe strehimore të sapondërtuara.

Shumica janë zhvendosur më shumë se një herë, kështu që jeta këtu ishte shumë e vështirë para tërmetit.

Ndihma ndërkombëtare që arrin në këtë pjesë të Sirisë është e vogël.

Shumë nga viktimat e tërmetit u dërguan në spitalin Bab al-Hawa, i cili mbështetet nga Shoqëria Mjekësore Siriane Amerikane.

Ata trajtuan 350 pacientë menjëherë pas kësaj, më thotë kirurgu i përgjithshëm Dr Farouk al Omar, të gjithë vetëm me një ultratinguj.

Kur e pyes për ndihmën ndërkombëtare, ai tund kokën dhe qesh.

“Nuk mund të flasim më shumë për këtë temë. Ne folëm shumë për këtë. Dhe asgjë nuk ndodhi. Edhe në një situatë normale, ne nuk kemi mjaft staf mjekësor. Dhe imagjinoni se si është në këtë katastrofë pas tërmetit”.

Në fund të korridorit, një foshnjë e vogël shtrihet në një inkubator.

Kafka e Mohammad Ghayyath Rajab është mavijosur dhe fashuar, dhe gjoksi i tij i vogël ngrihet dhe bie falë një respiratori.

Mjekët nuk mund të jenë të sigurt, por ata mendojnë se ai është rreth tre muajsh.

Të dy prindërit e tij u vranë nga tërmeti dhe një fqinj e gjeti atë duke qarë vetëm në errësirë në rrënojat e shtëpisë së tij.

Populli sirian është braktisur shumë herë dhe më thuaj se janë mësuar të mos përfillen.

Por ende ka zemërim se pse më shumë ndihmë nuk po vjen.

Në qytetin Harem, Fadel Ghadab humbi tezen dhe kushëririn e tij.

“Si është e mundur që OKB-ja ka dërguar ndihma me vlerë vetëm 14 kamionë?” ai pyet.

“Ne nuk kemi marrë asgjë këtu. Njerëzit janë në rrugë”.

Në mungesë të ekipeve ndërkombëtare të shpëtimit në Harem, fëmijët largojnë rrënojat.

Një burrë dhe dy djem përdorin një karikator për të ndarë mbetjet e shembura të një ndërtese, duke shpëtuar me kujdes ushqimin e kafshëve në një batanije.

Jeta nuk është më e lirë në Siri, por është më e pasigurt.

Dita po mbaron dhe unë duhet të largohem.

Kaloj kufirin përsëri në Turqi dhe së shpejti ngec në një bllokim trafiku ose ambulanca, pajisje ndërtimi – bllokimi i një përgjigjeje ndihme kombëtare dhe ndërkombëtare.

Telefoni im bie me një mesazh nga një shpëtimtar turk që më thotë se ekipi i tij gjeti një grua të gjallë pas 132 orësh të varrosur nën shtëpinë e saj.

Pas meje në Siri, ndërsa errësira bie, ka vetëm heshtje.

Shkruar nga Quentin Sommerville, reporteri i “BBC” për Lindjen e Mesme

/Albanianpost/