GAZMEND BËRLAJOLLI

NJI TAMËL MA PRUNË DO GRA

Kemi ecë.

Kemi ecë.

Kolonë.

Gra.

Plot plot gra.

Kur na ra granata

copa m’u futën

gjak më çelën,

në gji njana

tjetra në kambë.

Beben ngjeshë në prehën,

vjehrrën po e lus

Nanë,

çikën ma rroku nji copë granate…

Gjaku rrëke kambës.

…oj nanë, veç po dridhna,

çikën a ma mban?

Gratë më dhanë pelena,

çikën me e mblue,

Gjakun me ma ndalë

morën po ma lidhin

kambën mue gratë.

Rrugës dikur vjehrra,

Zoti shnosh ty se

çika, më thotë,

vdiq.

Ç’me i ba oj nanë,

a thue ku me e lanë?

Ia kam puthë ballin,

edhe sytë të dytë

te nji mulli e kam lëshue

Në nji cep aty,

ku kish pasë do sanë.

Mos e le këtu

se ta han ndoj qen,

Merre!

Ushtar me uniformë ish.

Merre!

më bërtiti,

këtu s’mundesh m’e lanë.

Iu afruem qytetit,

na shtinë në fabrikë.

u avitën gratë,

copën e granatës

ma hoqën me gërshanë,

mishi mos me u infektue.

Ma përmiellën varrën

prap ma lidhën kambën

pakëz m’u qetësue.

Gjinit veçse gjakun

s’mujsha me ia ndalë

me u dridhë,

ethe,

më nisën.

Çikës ia laga

buzën me nji tamël

që ma prunë do gra.

Çika sytë i çeli

ish hala e gjallë.

(Kjo poezi është botuar në sprovën për antologji “Dritë mbi plagë”, botuar nga Qendra “Gjenocidi në Kosovë – Plagë e Hapur”, Gjenevë, 2020. Në ditët në vijim, duke nisur nga 13 nëntori, në gazetën “Epoka e re”, në portalin online të saj dhe në formatin Pdf po të saj, për çdo ditë do të botohen poezitë e autorëve të botuara në këtë përmbledhje)